Levlâ
@Levla_389
Dünyaya getirdim ben ölümü, kendimle.
Kendimi istediğim kadar çok istedim ölümü....
≈Nilgün Marmara≈
Mezarda
7 okur puanı
Şubat 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
"Deli olduğunun farkında mı? Bunu bilebilir misiniz?"
"Evet farkında."
"Deliliğinden kurtulmaya çalışmamış mı hiç... İyileşmeye?"
"Hayır. O çok sevmiş deliliğini."
"Nereden anladınız bunu?"
"Bir zamanlar yatağının durduğu yerin tavanına takılı kancalardan... Kendini öldürme fikrini bu kadar çok seven biri kendini de çok seviyor demektir... Kendini ve deliliğini."
Okur Takip Önerileri
Küsecek kadar sevmeli insan birini
O gelince küsmeli: Nerdeydin bunca zaman
Niye sevmedin beni, küsecek kimsem yoktu
Demeli, o varken de kimseye küsmemeli
Dönmek istersin de dönemezsin bazen. Bir gün dönebileceğini sanırsın giderken. Bırakamadıklarını bir dosta emanet edersin bu yüzden. Bir gün mutlaka dönüp geri alacağını söylerken tereddüt etmezsin. Ama bir bakarsın ki, geride kalmış hepsi. Boğazına bir çıkmaz düğümlenir. Dönmek istersin de dönemezsin bazen. Yollar kilitlenir.
Bihter hep, yanlış toprağa düşmüş, kendi ikliminden uzakta yeşermiş yabani bir bitki gibi hissetti kendini. Anlaşılmamak üzere yaratıldığından şüphelendiği zamanlar oldu.
Neden bilmiyorum Reha, ne zaman bir çocuk görsem, karşı konulmaz bir merhamet hissiyle doluyorum. Çocukları kıramıyorum, onlara bağıramıyorum; ne olursa olsun, bir çocuğa bir türlü “hayır” diyemiyorum. Bir çocuğun saçlarında parmaklarımı gezdirdiğimde, çünkü, Reha, parmaklarımı kendi saçlarımda gezdirdiğimi zannediyorum. Kendi incinmiş çocukluğumu ancak böyle tamir edebiliyorum.
Benim doğumum her şeyin düzgün işlediği bir dünyada yapılması beklenmeyen bir gaf gibiydi. Evsizliğimi “ev”li insanlardan korkunç bir sır gibi saklardım.
Ne yapsan bu dünyaya ait olamadın, Bihter. Yerine yanlış dikilmiş bir düğme gibi hep eğreti durdun hayatta. İliğini bulup da rahatça içinden geçemedin.
Sen anlayamazsın, Reha; ben bu hayata başkaları gibi doğmadım. “Onlar” zaten hep ordaydı, bense aralarına sonradan karıştım. Ya da, karışamadım. Ben hep, benden başka herkesin davetli olduğu bir salona gizlice sızmış bir kaçak gibiydim. “Onlar”ın arasında hep “onlar”dan “başka” biri olarak dolaştım.
