Gecenin karanlığında ağaçların soluk alıp vermesini dinliyorum. Göremediklerim görmeme yardımcı oluyor, üstü örtülmüş hisleri en çok da bu saatte fark ediyorum. Bir nehirse tüm varlığım ve akıyorsa böyle coşkun, veya kaynağın ta kendisiysem; ufak taşlara takılmadan veya rengimi bulandırmadan teslim oluyorsam akışa, önemsiz, bir damlam bile olamayacak varlıklara kendimi kanıtlamadan, öyle asil, öyle sessiz adımlarla ilerleyebiliyorsam.