İlk kitaba göre yazarın kendini geliştirdiğini düşünüyorum. Cam Şato’da gördüğüm çoğu eksik telafi edilmişti. Örneğin iki cümleden biri kızımızın ne kadar iyi bir suikastçı olduğunu belirtmesine rağmen ilk kitap boyunca kimseyi öldürdüğünü göremedik. Sadece aman şöyle tehlikeli böyle gaddar demek yerine bunu karakterin yaptıklarıyla desteklemeliydi, ikinci kitapta da aynen öyle yapmış.
Güçlü kadın karakterler okumaya zaten bayılırım. Celaena da her bir kitapta daha da güçlenecek gibi görünüyor. Kitabın ilk yarısı durgundu, ikinci yarısında aksiyona doyduk. Sanırım yazarın genel olarak tarzı bu. Nehemia’nın ölmesine gerçekten üzüldüm ve sürekli farklı kişilerden şüphelenip durdum. Ben ay Roland mı öldürdü kral mı öldürttü derken meğer kız amacı uğruna feda etmiş kendini.
Chaol’u sevmiyor değilim ama bir türlü Celaena ile yakıştıramıyorum. Bence birlikte çok sıkıcılar, Dorian çok daha derin bir karakter gibi geliyor. Bu yüzden ilk yarıda Celaena Dorian’a tam bir ayı gibi davranıp Chaol ile yakınlaştıkça içime içime ağladım... Ve malum sahneden sonra ilişkileri bozulunca sevinmedim diyemem... Kısaca #TeamDorian
Malesef sonu benim için sürpriz olmadı, çünkü fan çizimlerine bakarken Celaena’nın Aelin olduğunu görmüştüm...
