İnsanın ünsiyyət tələbatında həmişə bir-birinə əks olan iki meyl aydın nəzərə çarpır. Şəxsiyyət, bir tərəfdən başqalarına oxşamağa, onlar kimi hərəkət etməyə, yoldaşları və dostları ilə qaynayıb qarışmağa, insan içində olmağa səy göstərir, öz həyatının mənasını başqa adamın sevincində, rahatlığında axtarır. Digər tərəfdən bununla bahəm başqa bir meyl də müşahidə olunur: insan öz "Mən"ini sosial mühitdən ayırmağa, nə isə başqalarına oxşamamağa başlayır. O bu əsasda da fərdiyyət kimi inkişaf edir; şəxsiyyətlərarası münasibətlərdə özünəməxsus mövqe tutur, insanlara seçici münasibət bəsləyir.