Anlamıştı ki; eskiden karısını kendi isteğiyle aldığını sanıyordu, oysa o zaman sonradan kendisini ahıra kapayıp kapıyı kilitledikleri andan daha özgür değildi.
Anlamıştı ki acının da özgürlüğün de bir sınırı vardı ve mutlulukla mutsuzluğun sınırı birbirine çok yakındı.
Neyse ki kimseye yem olmayacak kadar fakir.
Okur Takip Önerileri
Hem de en kötü, en bayağı derecede bir yosma; gençliği ve fiziği dışında hiç bir cazibesi olmayan biri; cahilliği ve kafasızlığı yüzünden, beğenileceğim diye debelenirken herkesin onu hakir görmesini de önleyemeyecek üstelik.
Bu iki delikanlının da eğitiminde büyük bir yanlışlık yapıldığı ortada. İyilik birinin içinde, diğerinin görüntüsünde.
Aman, benden uzak olsun hemşerim, böyle zevkler bana göre değil... Ben kitap okumayı tercih ederim.
Aşık olsaydım bundan daha sefil bir körlük içinde olmazdım.
İsteklerinin sıradanlığını değil, ne bulursa sarılma isteğini kanıtlıyordu.
Hepsine karşı çıkmak istedi, tekrar tekrar haykırdı: " Yalan! Doğru olamaz! Yalanın dik âlâsı!"...
Kavrayış gücünü rahat bırakmayan bir heyecanla okudu ve ertesi cümlenin ne getirebileceğini öğrenme sabırsızlığı yüzünden önündeki cümlenin anlamına dikkat etmeyi beceremedi.
Evet, aslında ölüm bir uyanma.
Aşk mı, aşk dediğimiz şey ne ki? Diye düşünmüştü. Aşk ölüme engel olur, aşk hayatın kendisidir. Her şeyi, anlayabildiğim her şeyi ancak onları sevdiğim için kavrayabiliyorum. Her şeyin varlığı, her şeyin var oluşu sadece içimdeki sevgiden ileri geliyor. Her şey yalnız sevgiyle belirtilebilir. Aşk tanrının ta kendisi, ölmekse benim yani aşkın küçücük bir parçacığının her şeyin öz'ü olana o ölümsüz kaynağa yeniden dönmesinden başka bir şey değil.
Hayatın öz'ü olan gerçek bana sadece yalan içinde yaşamam için mi açıklandı.
Ama şunu bilki insan kaderden umut kesmemeli.
Nataşa hiç bir zaman öyle şeyler geçirmemiş hiç bir zaman fedakarlık etme zorunluluğunu duymamıştı. Hep başkalarını kendi uğruna fedakarlık etmeye zorlar, buna rağmen herkese kendini sevdirirdi.