Her şey o kadar iyi olabilecekken neden hepimiz de acı çekiyoruz?
"Yaşamak; herkesten daha çok daha kuvvetli yaşadığını, bir ana bir ömür kadar çok hayat doldurduğunu bilerek yaşamak... Ve bilhassa bütün bunları anlatacak bir insanın mevcut olduğunu düşünerek, onu bekleyerek yaşamak.."
Yalnızlığın içinde dikkatle kendime baktım. Orada net bir biçimde kendimi gördüm ve o gördüğüm "ben" yüzünden sizden tüm kalbimle nefret edip beddua etmekten başka bir seçeneğim yoktu.
Reader Follow Recommendations
Seni sevdiğini söylemesi
Başka şey
Gerçekten sevmesi
Başka
Herkesin ne olursa olsun hayatta kalmak için savaşım verdiği bir dünyada, ölmeye karar verenleri anlamak kolay mı?
Kimsenin kimseyi yargılayacak durumu yok. Her insan kendi bilir çektiği acının boyutlarını ya da yaşamında anlamın hepten yok olduğunu.
Ya ben yaşadığım hayatı anlayamadım ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu. Daha iyisini de bulamadım, göremedim, kimse de göstermedi.
"insanın iyi olmak için akla ihtiyacı yoktur. Hatta bana zaman zaman bunun tam tersi olmalı gibi gelir. Çok zeki birini ele al, hemen hiçbir zaman iyi biri olmadığını görürsün."
"Çünkü bir insanı etkilemek ona kendi ruhunu vermektir. Etkilenen kişi artık kendi fikirleriyle düşünemez, kendi tutkularıyla yanıp tutuşamaz hale gelir. Sahip olduğu erdemler bile gerçek değildir artık. Günahları bile ödünçtür. Artık bir başkasının müziğindeki bir yankıdan, kendisi için yazılmamış bir rolü oynayan bir oyuncudan ibarettir."
"seni kitap okuyan insanlarla tanıştıracağım. Hayat, ancak böyle insanlarla bir araya geliyorsan yaşanmaya değer."
Biliyorsun
Önce tanrı insanı yarattı
Sonra insan sevgiyi
Ne yapsak boş
Ne kadar çabalasak faydasız
Geriye dönemeyiz.
Olanlar oldu iş işten geçti
Çamurumuza sevgi katılmış bir kere
Her şey geçer, her şey unutulur. Kendini bir felaketin içinde kaybetmenin manası yoktur.
Yok ettikleri insanın bir zekası, hayata güvenen bir aklı, ölüme hazır olmayan bir ruhu olduğunu hiç düşünmemişler midir?
Her ne kadar rahat ve huzurlu olsam da, en mutlu olduğum anlarda bile, bilemediğim bir sebeple hüzün gelip beni buluyor. En küçük şeylere bile ağlayıp durdum ama inanın nedenini bende bilmiyorum. Gerçek şu ki pekiyi değilim, herşeyi kötü yanından görüyorum. Soluk, bulutsuz gökyüzü, güneş ve akşamın sakinliği.. bir şekilde bunlar bile üzebiliyor. Sanırım çok doluyum ve ağlayarak içimi boşaltmaya çalıştım. Fakat bütün bunları size neden anlatıyorum ki? Kendi duygularımı ben bile anlayamazken size nasıl anlatabilirim. Fakat belkide siz beni anlarsınız. Göz yaşları ve kahkaha! Ne kadar iyisiniz, Makar Alexsiyeviç!
