Mavi Akansel
@Mavia_kansell
Öğrenci
mezun
10 May
53 reader point
Joined on August 2020
Şu anda okuduğu kitap
Reader Follow Recommendations
Kendi kendime çokça sorduğum bir soru var. 'İstenilene sahip olmak insanın en çok arzuladığı duyguyu, 'sevgiyi' alıp götürüyor ya da insandan kısmen uzaklaştırıyor mu?' Bu soruya vereceğim cevap tabi ki 'evet'. Beklentilerin olumlu yönde seyri ve doyuma ulaştıkça insan, mutsuzluğa dayalı ölüm gerçeği ile daha bir yakın hale geliyor.
Sayfa 23Kitabı okudu
Bir insanın, bilgisi, düşünceleri, mantığı, ahlakı, hülasa (kısacası) her şeyiyle bir kül (bütün) olduğunu henüz anlayan yok. Bu muhtelif (farklı) taraflar bir insanda ne kadar ayrı çehre gösterirse göstersin, bir noktada birleşir ve bir ahenk vücuda getirirler. O nokta da şahsiyet dediğimiz şeydir.
İyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.
"Aslında" diyordu, "Cumhuriyet'te olan biten şu: Hasta adamın çevresini Türk bayraklarıyla kapladık, törenle, bando mızıkayla caddelerden geçirdik. Ve buna yeni bir isim taktık. Oysa hasta adam yatıyordu içinde."
İşte insanoğlunun kurduğu bürokratik düzenin saçmalığı, anlamsızlığı, insan yapısına aykırılığı burada. Matbaada basılmış kağıtlar insanoğlunun ruhundan, yüreğinden, bilgisinden, dürüstlüğünden çok daha önemli. Elinizdeki kağıdın rengine göre ya sizi hırpalıyorlar ya da önünüzde yerlere kadar eğiliyorlar, bavulunuzu bile aramıyorlar.
İnsan kendi huzuruna sahip çıkabilmek için başkasının huzursuzluğundan beslenebiliyordu demek.
Sayfa 121Kitabı okudu
Türk edebiyatının en önemli şairlerinden 
Can Yücel 'in bir diğer önemli şair 
Edip Cansever ile yaşadığı küslüğü kendisinin bitirdiğini söyleyen 
Güler Yücel, eşi Can Yücel ile Edip Cansever 'in çok yakın bir dostluğu olduğunu söyledi. Edip Cansever ile ilginç bir anıları vardır. Edip sık sık gelip giderdi evimize. Çok güzel yemek yapardı. Bir gün Can, vapuru kaçırınca Bebek'te Edip'in evinde kalmış. Edip de o dönem 
Yerçekimli Karanfil ile uğraşıyor. İlk kopyayı gösterince Can, "Burası fazla, şurayı at," diye diye bütün kitabın üzerini çizmiş. Edip kızıp Can'ı evden kovmuş. Bir süre de bize uğramadı. Günlerden bir gün Beyoğlu'nda bir yerde rastlaştık. Masaya çağırınca, "Ban o herifin yanına oturmam," dedi. Ben de, "Sen kimseye kızamazsın, senin soyadın Cansever," deyince güldü, barıştılar. Can bir Nazım ölünce sabaha kadar ağladı, bir de Edip ölünce.