Hasret hep iç çektirirdi. Hele de mazi. Geçmiş zaten hasret demek değil miydi?
Biz dost olalım diyoruz, dosta hep sıkıntı vermeyi düşünerek. Dost bizim sıkıntımızı çeksin diyoruz. Dostun mihnetini istemiyoruz. Oysa dostun mihnetini çektiğimiz kadar dostuz.
Gerçek dostluk araya hiçbir dostu koymamaktır. Gerçek dostluk, dost ne yaparsa yapsın hakkında su-i zanda bulunmamaktır. Gerçek dostluk, dostun sırrını hiç bir dostla paylaşmamaktır...
Reader Follow Recommendations
An'dan kurtulmanın en kolay yolu maziye kaçmaktı. Öyle yaptı...
Dostla düşmanın arası hep ateşle ayrılırdı. Değil mi ki kötü duygular da kalbin ateşiydi.
Bir ateş yandı düşmanlık üzerine...
Ateş yandıkça yandı, kızdıkça kızdı. Dostların kalbi yanarken düşmanlar sevinçten bayram yaptı.
Hüzün birlik sırrıydı. Bölünmezdi ki, paylaşılsın. Onun için Allah sevdiği kullarının kalbine birliğinin yansıması hüznü atardı önce. Hüzne tutunan insanlar, kullukta adım adım yol alırdı.
Derdine dokunmuştu, ama devayı taşıyamamıştı...
Her vuslattan sonra bir firkati yaşardım. Belli ki ayrılığın kapısındaydım. Sabır tüm kapıların başıydı. Sabra yaslandım
Acı müjdeciydi. Öyle bellemiştim. Her sevinç, önce bir acı habercisiyle gelirdi. Her müjde, önce acı ile uyandırırdı insanı gafletten. Acılara değil, acıların sonucuna bakardım. Hayra yordum
Adımlarım gitmek ile kalmak arasında mütereddit bekledi. İlk adımın acılığı yüreğimi kanattı. Sonrası geldi. Gittim...
Ehl-i kemalin, kemali, sükûtta bulduklarını bilerek sustum...
Ağlamak, "bunu kabul etmiyorum, " Demekti. Ağlamak, haksızlığa başkaldırıştı. Zulüm, gözyaşlarına samyeli olup esti. Gözpınarları kurudu...
Hangi cehennemde yaşarsak yaşayalım bu cehennemden kurtulmak elimizdedir kurtulmamak da özgür olmakla alakalıdır.
İnsan mutlaka başkaldırmalıdır ;öncelikle de kendisine karşı.
"Hayat bir sarkaç gibi, sağdan sola, soldan sağa, acıyla sıkıntı arasında gidip gelir"
Aptallık hiçbir şeye şaşırmamak, her şeyin açıklaması varmış gibi her şeyi anlamış olmaktır