Violence
Violence
@Maxandory
Öğrenci
Lise2
Diyarbakır
95 reader point
Joined on June 2023
"Bu cehenneme şeytan bile daha fazla dayanamaz."
*spoi içerir*
Avare - Leman Gölü Kıyısında Olay - Nişan Leporella ve Ay Işığı Sokağı; tercihleri ve yaşamları çok farklı insanlar, ama ortak bir noktaları var: Ölüm.
Kocasının gelip ondan özür dilemesini, yalvarmasını bekleyen bir kadın veyahut birazdan kendi ülkesinin askerleriyle karşılaşıp kurtulmayı bekleyen bir adam. Ölüm akıllarında asla yer edinememiş bir düşünceyi o anlarda. Tâ ki ay ışığında parlayan bir bıçakla, bir kaç askerle karşılaşan kadar. İşte o zaman anladılar ölümün bir gölge misali onları çepeçevre sardığını ve en savunmasız anlarında damarlarındaki kanın her zerresine kadar onları kurutacağını.
Kişi hayatında yüzlerce, binlerce insanla karşılaşır. Ama hiç merak etmez, geçmişini, geleceğini ve de ne zaman öleceğini. Belki de çoğu insanın ölümünden önceki bir kaç saate şahitlik ettik. Belki de karşılaştığımız bazı insanlar şu an hayatta değiller. Bu "küçük ayrıntılar" gazetede veya televizyonda verilen ölüm haberleri arasında tanıdık bir simaya denk gelinceye kadar aklımızın kuytu köşelerindedir. Haberler bitince ise zihnimizin derinliklerinde saklanmayı bırakmış, aksine neon ışıklarla kendini belli eder.
Ölüm kaçınılmazdır, kaçınılmaz ve belirsiz.
"Dün, bugünden daha iyiydi ve ondan önceki gün de dünden."
Kıyamet diyince aklınıza ne gelir? Dünya savaşları, yıkım, sefalet, ayaklanma, neslin yok oluşu...
Bu kitapta bir nevi bu sorunun cevabını veriyor:
Unutmak, işte asıl kıyamet bu.
Nasıl mı gerçekleşiyor? Gölgelerini kaybederek, tüm yaşamımız boyunca bize eşlik eden, her anımıza tanıklık eden gölgelerimizi kaybederek.
Bu kitapta ise karşılabileceğiniz tek düzen bu:
Gölgesini kaybeden unutmaya mahkûmudur.
Benliğimizi, etrafındakileri, eşyaları, düzeni, evrenin işleyişini unutmak. Bahsedilen unutuş hafıza kaybı gibi basit bir şey değil, mesela hayvanların konuştuğunu unutan bir gölgesiz hayvanlarla konuşabiliyor. O düzeni unuttu ve artık onun için bir düzen yok. Ana karakterlerimiz Max ve Ory de unutuş kapılmamaya çalışıyorlar, kitap da onları ve arkadaşlarının bu amansız direnişini anlatıyor.
Kitabın konusundan tutalım yan karakterlerine kadar her şey o kadar ince ve muazzam işlenmişki sevmemeniz çok zor.
Kitapta değinilen bir diğer konu da bu günlerimizin tadını çıkarmak. Bu da çok hoş bir ayrıntıydı.
Evet, bu kadar sevmeme rağmen neden bir puan kırdım? Benim kitabı 2 kere yarım bırakıp spoiler yedikten sonra bitirmemin sebebi, başlarının bir tık sıkıcı yazılmış olması. Bunu da sanırım ayrıntıların çokluğuna alışık olmamama bağlayabiliriz.
Her şeye rağmen fantastik ve bilim kurgu hayranlarının kesinlikle okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Umarım hayal kırıklığına uğramazsınız.
Her yeni gün bir mucize...
Kitabı ilk gördüğümde çok depresif bir konusu olduğunu ve düşüncelerimi çok derinden etkileyeceğini düşünmüştüm. İlk düşüncem tartışılır ama ikincisinde kesinlikle haklıymışım. Bu kitap hem düşüncelerime hem hayatıma derin izler bıraktı.
Mutlaka herkes bir an da olsa intihar düşüncesine zihninde yer vermiştir. Genelde bir şeylerden kurtulmak isteriz ve çaresiz kaldığımızda -ki bence bu, kişi beyninin ona oynadığı bir oyundur- başvurduğumuz çözüm intihar düşüncesi olur. Aslında içten içe biz de biliyoruzdur intihar çözüm değildir, sadece kaçış yöntemidir. Bunu bilmemize rağmen hâlâ ısrarcı davranırız anlamamakta.
Neyi mi?
Neyden kaçtığımızı. Kaçtığımız şey, yaşamaktır. Sevincin, üzüntünün, öfkenin, korkunun, mutluluğun verdiği coşkuyu her hücremizle hissetmektir.
İnsanların derin bir pişmanlığın ardından, hayatın kollarına kendini bıraktığı o evre; kaçtığı şeyi tamı tamına kavramamış olduğunun farkına varmasının sonucudur.
Veronika ise bu duygu karmaşasını yaşan o insanlardandır.
Her gencin hayatın inatçılığına karşı acemi tavrına dikkat çekerek söylüyorum ki, bu kitabı okuyarak en azından yalnız olmadıklarını ve bu karmaşanın geçici olduğunu anlamalılar.
