Derler ki insan büyük bir acı yaşayınca yüreğinde kırk mum yanarmış. Acılar iyileşip kabuk bağladıkça her gün bir tanesi usulca söner ve diğerleri gününü beklermiş. Mumlar ömür gibi azaldıkça yürek soğumaya ,acılar unutulmaya başlarmış Ta ki son muma dek.. yüreğin o karanlık derinliğinde son bir tanesi kaldığında ise o acı seni terk etmezmiş. Acının yaktığı mum son nefesini verene kadar yüreğinde yanmaya devam edermiş. İçimdeki o sönmesi gereken otuzdokuz mumun kalıntısı son mumun aleviyle küllerinden teker teker yanıyordu. Her bir acımda kırk mumu taşıyan yüreğim gün gelecek hiç mum taşımayacak. Acıların mumu sönmez çünkü acı benim mumumdu yanar yanar dururdu..