Bismilləhir-Rahmənir-Rahim. (Rəhmli və mərhəmətli Allahın adı ilə)
İyyəkə nəabudu və iyyəkə nəstəin. (Yalnız Sənə ibadət edirik və yalnız Səndən komək diləyirik)
M.Şəhriyar Süreyya adlı bir xanıma aşiq olur .Onu həqiqətəndə çoxx sevir.Pəri Süreyyam deyirmiş ona....Süreyya varlı ailənin nümayəndəsiymiş.Ama ailəsi Şəhriyarla görüşməsinə narazılıq etmirmiş .Eyni zamanda Rıza şah Pəhlavanın əmisi oğlu Çıraqəlidə Süreyyanı sevirmiş.Şəhriyardan xəbər tutandan sonra şairin başına gətirmədik iş saxlamır...Onu Tehrandan Nişapura sürgün etdirir ,üstünə şər atır..Ama Şəhriyar əl çəkmir Süreyyadan...Şair ölkəsinə qayıdanda eşidirki Süreyyanı Çıraqəli ilə evləndirirmişlər...Şair son dəfə Süreyyanı görmək üçün onun anasına yalvarır.Anası məcbur razı olur.Sevgililər son dəfə Tehranın Behcətabad parkında görüşməyi planlayrlar...Şair bütün gecə onu gözləyir ama Süreyya xanım gəlmir....Şair o gecəni heç vaxt unutmur və onu gözləyərək məşhur “Behcətabad xatirəsi” şeirini qələmə alır.....