Meleek
@Meloniezo
Ansızın bir hüzün çöker yüreğe
evdeki her şey dayanılmayacak kadar üzücü, dayanılmayacak kadar hüzünlüydü
"Yalnızca, onun yüzünden kendim olamadığım için, onun yüzünden düşüncelerim saflığını kaybettiği için, onun yüzünden benliğimin derinliklerinden gelen o sesi artık işitemez olduğum için ona öfke duyuyordum. Benim suçum olup olmadığını hiçbir zaman anlayamadığım ve anlayamayacağım bir yanlışlık sonucu õlmesine kadar bu böyle sürüp gitti."
Sayfa 389Kitabı okuyor
Reader Follow Recommendations
kendileri olamayan bütün kavimler, bir ötekini taklit eden bütün uygarlıklar, başkalarının hikâyeleriyle mutlu olabilen bütün milletler" yıkılmaya, yok olmaya, unutulmaya mahkûmdular
Kimse kendisi olamaz bu ülkede ! Yenikler ve ezikler ülkesinde var olmak bir başkası olmaktır.
Senin yüzünden hiçbir zaman kendim olamadım.
Hiçbir zaman kendisi olamaz insan.
Ahh! Ne hoş fakat hüzünlü
, seni kendi gövdemi tanır gibi, beni terk eden ruhumu arar gibi, bir başka kişi olduğumu acı ve sevinçle anlar gibi severdim, severdim seni; nereye gittiğini bilmediğimiz bir trene bakarken yüzünde beliren esrarlı ifadeyi ve bu kederli bakışının tıpatıp aynısını, bir akşamüstü sürülerle kargaların çığlıklar atarak çılgın gibi uçuştuğu bir saatte, elektrikler birden kesildiğinde, evimizin karanlığı ile dışarısının aydınlığı yavaş yavaş yer değiştirirken gene esrarlı ve hüzünlü yüzünde ben gördüğümde kapıldığım o çaresizlik, acı ve kıskançlıkla severdim seni. /
Sayfa 335Kitabı okuyor
“Bütün hayatım bu tür kötü hatıralarla doluydu .”
Hiçbir zaman inandıramadım seni sıradan bir hayata razı olman gerektiğine . Hiçbir zaman inandıramadım seni ,o sıradan hayatta benim de bir yerim olması gerektiğine .
seni bıraktığım yerde bulamamaktan korkardım
Sayfa 302Kitabı okuyor
Sessizlerin, anlatmayı bilmeyenlerin, kendini dinletemeyenlerin, önemli gözükmeyenlerin, dilsizlerin, o iyi cevabı hep olaydan sonra evde düşünenlerin, insanların hikâyelerini merak etmediği o kişilerin yüzleri diğerlerinden daha anlamlı, daha dolu değil mi? Sanki anlatamadıkları hikâyelerin harfleriyle kaynaşıyor bu yüzler, sanki sessizliğin, ezikliğin, hatta yenilginin işaretleri var onlarda. Kendi yüzünüzü de düşünmüştünüz değil mi bu yüzlerin içinde? Ne kadar kalabalığız hepimiz, ne kadar acıklıyız hepimiz; ne kadar çaresiziz
çoğumuz!
Sayfa 245Kitabı okuyor