... Böyle anlarda zaman geçmek bilmez. Acimaktan yapılmış, meraklı bakışların altında görünmez olmayı becerebilecek gücüm olsaydı, bunu şu an kesinlikle yapardım. İçimde sıkıntı dalgaları çağıldadığı halde rahat gorunebilmek için çaba sarfetmek yorucu çünkü.
Cahilliğin tüm sınırlarını kapsayan aşırı bir böbürlenmesi vardı komşunun. Sırf bir çocuk getirdi diye bir kadının tavus kuşu gibi kasım kasılması cahillik değil de nedir?
Bana gelince, ortama sonradan katıldığımdan büzüldügum köşede kendimi bir sığınti gibi hissediyorum. Öyle görünüyor ki bu sığınti ezikliginden sıyrılabilmem olur şey değil. Karanlık bir hayatta sürgündeyken dıştaki ışığı aramam neye yarar ki? Karanlık benim içimde...