Nerede olursa olsun yolunu nasıl bulacağını bilip olmayan astımını nasıl durduracağını bilmeyen Eddie Kaspbrak; babasından nefret ettiğini kendine bile söyleyemeyecek kadar korkak ama O'nun kafasında bir delik açacak kadar cesur Beverly Marsh; yanından bir an bile ayırmadığı kuş kitabıyla küçük burunlu yahudi Stan Uris; dört gözü olduğu halde tek gözden korkan binbir lisanlı Richie Tozier; yirmi yedi yıl geçse de her şeyiyle kaleyi koruyan grubun kara noktası Mike Hanlon; cüssesiyle grubun en kabası olsa da aslında en naifleri olan, kaç yıl geçse de kendini çocuk kütüphanesine ait hisseden ünlü mimar Ben Hanscom; gönül rahatlığıyla o olmasaydı hikaye olmazdı diyebileceğimiz, kekemeliğinin ardında sakladığı tonlarca cümlesiyle yazar Bill Denbrough; ve son olarak da grubun gizli sekizinci üyesi evrenin en hızlı bisikleti Gümüş...
Olaylar, kişiler, mekanlar... Kitap her yönüyle fazlasıyla kusursuzdu. Günlerce elimde taşıyıp kas yaptığım ve o sayfa sayısında en az üç kitap okuyabileceğim halde O'nu okuduğum için kendime minnettarım.
Bir şey ne kadar korkunç ne kadar güçlü olsa da somut bir varlığa sahipse yenilebilir. Görürsünüz, eksik noktası vardır bilirsiniz. Ama O, senin korkun. Ulaşılamaz, sonsuz, yok edilemez. Zaten zayıf noktası da bu. O'nu yenebileceğinizi düşünmek en büyük silahınız. Ve bu silaha ancak bir çocuk sahip olabilir...
Tüm kitaplar zamanla yavaş yavaş unutulur. Belki önce karakterlerin soy adları sonra sırasıyla her şey. Ama ben bu kitabın bana hissettirdiği umudu hiçbir zaman unutabileceğimi sanmıyorum. Teşekkürler Kaybedenler!
