Sabitlenmiş gönderi
İnanmak konforlu bir seçim, kafayı rahatlatmasa da kalbi ferahlatıyor.
Babamın bana gayriihtiyari bellettiği en temel hayat bilgisi, hayal kırıklığı istemiyorsam,hayal kurmayı bırakmam gerektiği oldu.
Bıraktım. Hiçbir yere, hiç kimseye heyecanla koşmadım. Koşmadım ama düşmedim de böylece. Ayakta kaldım. Ayakta, bir başıma.
Okur Takip Önerileri
İnsan tek başına delirmiyor.Bu yolda ona yardım edecek birileri mutlaka çıkıyor.
Birine kalbinizi açıp içinizi döktüğünüzde,giderken sadece kendini götürmüyor,sanki size ait bir sırrı da yanına alıyor.O zaman artık yalnız bile değil, eksik kalıyorsunuz. Sırf gideni değil, dökülüp kırılarak ortalığa saçılmamış eski halinizi de özlüyorsunuz. Acıklı bir seçim bu ama ne zaman birini gerçekten sevseniz,yapmak zorunda kalıyorsunuz. Başkalarına yaklaştıkça kendinizden uzaklaşıyorsunuz.
Kırgınlıklarımı gizlemekten bezmiştim artık. Gizlediğim şeyleri arayıp bulmakla uğraşmıyordu kimse. Onlar fark edene kadar çatlaklar derinleşiyor, kalbim parçalara ayrılıyordu.
İnsanlar bilgisizlikten hastalanmıyor ki. Hatta bilmek daha bile çok hasta ediyor.
Yanlış anlaşılmaktan korka korka, anlaşmaktan bile vazgeçmiş insanlarız sonuçta.
Yalnızlık insanın başına gelecek en kötü şey mi yoksa en iyi şey mi?
Bu sorunun yanıtı, yanında olanın kim olduğuna bağlı.
Bazen insanın yanında kimsenin olmaması daha iyi oluyor...
