Yalnızlık için yola çıkan herkesin bulacağı bir şey vardır: kafka...
Bir tren yolculuğu yaparız bir gün.
Sandviç falan yeriz.
İyi günler değil uzakta.
"Beş on satır karaladık
Şaire saydılar bizi."
Okur Takip Önerileri
Dinle küçük bir kız söylüyor
Koparmasınlar beni koparmasınlar beni.
Dinle pir sultan abdal söylüyor
Sesinde gökyüzü ve binlerce ipekböceği.
Biz kahkahamızı da gizleriz
Biz koşuyu kaybettikten sonra da koşan atlarız...
Ve şairler onlara geldimlere yazarlar...
Sözcüklerin dalgaları hep üzerimize gelsede, derinliğimiz hep suskun kalacaktır..
Bir pencereden izler gibi bakıyoruz hayata,
Karışmak istemiyoruz belki de,
Gördüklerimize, duyduklarımıza..
Rahatımız da gayet güzel hani!
Kim bozmak ister ki düzenini?
Hiç tanımadığı, görmediği insanlar için..
Vicdan mı?
Bu sıralar onu gören yok.
Saklanıyormuş!
Kimden mi?
Benim vicdanım elvermiyor diyen insanlardan...
Hayat bir bütün dediysek,
Acı da bizim, mutluluk da..
Biliyor musun, insanları
Öldürüyorum portuga.
Bunu nasıl yapıyorsun zeze?
Onları unutarak.
Ağaçlar toprağın göklere doğru yazdığı birer şiirdir.
Biz onları kesip yıkar ve hiçliğimizi yazmak üzere kağıt yaparız...
Nasıl oluyor da insanı mutlu eden bir şey aynı zaman da
Yıkımının da nedeni oluyor?
-Evet, yeryüzünde bir gezginim yalnızca, bir yolcu!
Sizler bunun ötesinde misiniz sanki?
-"Bizim en mutlu olduğumuz anlar,
Tanrı'nın bizi sevimli bir deliliğin içine sürüklediği anlardır."
Çok şeylere sahibim. Ama onu düşünmek her şeyimi silip götürüyor.
Nelerim var! Fakat onsuz her şey bana hiç oluyor.
-Dostum!!! Söylemesi kolay yapması zor....
Goethe