"Sakalla bıyıkla ne yobazlık olur, ne devrimcilik... Her kravat takan, aydın olsaydı memleket nur içinde kalırdı."
Bu dünyada hiç kimsenin beni onun gibi anlamadığını ve asla anlayamayacağını hissettiğimi ona nasıl anlatabilirdim? Onu kaybetmenin benim için içimdeki bir kurşun deliği gibi acı dolu, devamlı bir hatırlatıcı olduğunu, asla dolduramayacağım bir boşluğu taşıdığını nasıl anlayabilirdi?
Çok konuşuyorum kendimle bugünlerde. Ne yapayım? Başkalarının sohbetinden hoşlanmaz oldum..
Okur Takip Önerileri
“Unutma; acının en çekilmez hali, unutmaya başlamanın ilk adımıdır.”
