Hayat bana ağır geliyor ve onu taşıyamıyordum. Günler, aylar, haftalar geçtikçe o yük daha da ağırlaşıyordu, artık geçen saniyelerde bile yükün daha çok ağırlaştığını hissediyordum. Nihayet gücüm kalmadı ve ben o yükü omuzlarımdan atıyorum. Yaşamda gerekli olan tatmaya hasret kaldığım ne varsa, hayatın gitmeden önce bana armağanıymış gibi hepsini bir anda tadıyorum. Heyecanlıyım, yaptığım şeyden zevk alıyorum, istek duyuyorum, mutluyum, biraz da buruğum ve ölümden umutluyum.
Hiç bulamayacağım bir şeyi arıyorum; yaşamda sonsuzluğu, hayatımda huzuru, ruhumda umudu. Aramaktan yoruldum bu yüzden sonsuz olan ölüme gidiyorum.