İnsanların birbirlerinin huzurunu bozmasından rahatsız olurum ben, en çok da genç insanların hayatlarının en güzel çağında, bütün sevinçlere alabildiğine çok kucak açabilecekleri zamanda birkaç güzel günü surat asarak birbirlerine zehir etmeleri ve ancak çok sonradan kaybettikleri şeyin telafisinin olanaksız olduğunu görmeleri canımı sıkar.
Ah ne kadar güzel demiş yazar. Ve ben şunu da eklemek istiyorum: İnsanların açık kollaması, başkalarının özel hayatına burnunu fazlasıyla sokup üstüne iyi rolüne bürünüp, köşelerine çekilmesi kadar rezil bir durum yok! Ve sırf kalplerini kırmamak için yine de iyi davranan ben…
Ah, insan öyle fani ki, yaşadığından gerçekten emin olduğu bu dünyada bile, varlığının tek bir gerçek iz bıraktığı bu dünyada bile, sevdiklerinin ruhunda ve hatıralarında o da sönüp kaybolacak, hem de çok çabuk!