Durduk yere kendimi çok hüzünlü ve kırgın hissediyorum. Kim bilir hangi birikmiş olayların ruhuma yansıması bu.
Reader Follow Recommendations
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım onca yıl bu evde? Bir gün duvara resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni..sonunda anlamsız biri oldum.Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Sayfa 594
Kendi dünyalarımızın içerisine sıkışmışız. “uyuşup kaldığımız izbe”den ayrılamıyoruz. Çünkü gerçek manâda, hakkıyla, layıkıyla “yaşamak”ı bilmiyoruz. Bilsek de, uygulama imkanı vermiyor şu hayat.
“Bilmem ki kuşlar, bu hengamenin neresine uçar“
Biz de bilmiyoruz.
Erdi Demir 15 Ocak 2014 blog yazısıKitabı okudu
