Rhonda Byrne'in The Secret kitabındaki gibi, "İste, inan ve al" üçlemesinin sonuca ermesinde bizi engelleyen şeylerin neler olduğunu ve bunları nasıl aşabileceğimizi bence özünde benzer bakış açısıyla ele alan bir kitap. Ben en çok yazarın bazı yerlerde kendi ile çelişir gibi yazmasına takıldım (belki de ben öyle anladım). Mesela geçmişimiz geleceğimizi bence iyi yönde etkiler, en azından geçmişte yaptığımız hataları gelecekte tekrar etmekten kaçınırız. Affetmek elbette yapabilen için güzel bir duygu, kesinlikle özgürleştirici ama bazı insanların yaptıkları ya da söyledikleri şeyler pek affedilebilir olmuyor ne yazık ki. Her zaman, ilk önce kendime de söylediğim gibi unutmak, affetmek kolay olurdu ama o zaman insanlara aynı hataları tekrar etmeleri için yeniden fırsat vermiş oluyorsunuz bana göre. Hiçbir şey olmamış gibi suratlarına tebessüm ederek bakmak yerine, tüm iletişimimi keserek, mümkün mertebe daha az aynı ortamda bulunarak hatta mümkünse hiç görüşmeyerek tavrımı ortaya koyuyorum. Ben bunu o insanlardan "korunmak" olarak algılıyorum ve böylece hiç kimseye hayatım üzerinde güç sahibi olma fırsatı vermiyorum bence. Yazar bunun sonunun "Yalnızlık" olacağından, hatta "Hastalıklı bir yalnızlık" olacağından bahsetmiş. İkiyüzlü olmaktansa yalnızlığı tercih ederim açıkçası.
