“İyice karışan bir zihni yeniden derleyip toplamak kolay olmuyordu.”
"Boo-zaa" dedi sokağa çıkınca. Haliç'e doğru, sonsuzluğa gider gibi inen bir sokaktan aşağı yürürken, gözünün önünde Süleyman'ın balkonundan gördüğü manzara canlandı. Şehre söylemek, duvarlara yazmak istediği şey şimdi aklına gelmişti işte. Bu hem resmi, hem şahsi görüşüydü; hem kalbinin hem de dilinin niyetiydi:
"Ben bu âlemde en çok Rayiha'yı sevdim," dedi Mevlut kendi kendine..
Şu anda, sana güzel bir söz söyleyebilmek için, on bin kitap okumuş olmayı isterdim” dedi: Gene de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek: “Seni tanıdığıma çok sevindim kendi çapımda…”
Okur Takip Önerileri
Hangisi gerekli insana? Nefret mi? Aşk mı?
