Önceden kalp atışlarım daha farklıydı, adımlarım daha heyecanlı. Gülüşüm, bahçesini sulardı kalbimin. Ağlamak, acizlik değil tecrübelerimin tozunu temizlerdi. Daha sağlam basar, koşar hatta kanatsız uçardım. Küçücük dünyamda büyük hayallerim vardı. Ağzımla buhar yaptığım camlarda resimlerim canlanırdı. Sonra mı? Büyüdüm. Büyüdükçe küçüldü hayallerim. Bahçem mayın tarlası. Attığım adımdan gaziyim. Sürünmekse ilerlemek, ilerliyorum bu şekilde. Kendiliğinden buharlanmış camları bile elimin tersi ile siliyorum artık. Dışarıyı izliyorum. Dışarısı içimden bi'haber.
#kalemimden
Ailesinin kendisinden bi'haber olan Taha Duymaz.
Gelecek hayalinden bahsederken çok yaşamayacağını düşünüp üstüne yaşarsa da ailesine bakmaya devam edeceğini söyleyen Taha... Mekanın cennet olsun.
Ölen kızının elini tutmuş babanın o fotoğrafı... Hayatım boyunca hafızamdan silinmeyecek. Gözlerimin ekranında duvar kağıdı olarak kalacak. Evlat denilince akan sular duruluyor. Diller tutuluyor. Nelere şahit oldum, bunlar uzaktan gördüklerim. Yardım kolileri büyük bir hızla hazırlanırken o şehirlerden kefen yardımı talebi gelmesi... Allah 'ım kaybın her türlüsü kötü de bu fazla kötü.