Baktık umutlarımız boşa çıktı,
Olan oldu, çareler tükendi,
Üzüntü de son bulmalı artık.
Gelip geçmiş bir derdin yasını tutmak
Yeni derdi davet etmektir.
Kaderin ettiğine sessizce katlanan
Bir bakıma onu yenmiş olur.
Evin soyulduğu halde gülebiliyorsan,
Hırsızdan bir şey çalmış olursun sen de.
Oysa boşu boşuna üzülmek
Senden bir şeyler götürür mutlaka.
Reader Follow Recommendations
Bu karanlıklar henüz doğmamış şafaktır; her ne kadar gecenin doğum sancıları içime dolsa da, tepelere doğan şafak bana da doğacaktır.
Hayat bizim suskunluğumuzda söyler şarkısını ve uykumuzda düş görür. Yenik düştüğümüzde ve aşağılandığımızda bile, Hayat yükseklerde kurar tahtını. Ağladığımızda da, Hayat güne gülümser ve biz zincirlerimizi sürüklesek bile, o özgür kalır.
"On iki yıldır yüzünü gizledin, on iki yıldır sesine acıktık ve susadık."
"Şarkı söyleyeceğim mi dedim ben? Hayır, hayatın sesi kendine destek ve sevinç bulması için rüzgara çıksın diye dudaklarımı açabilirim ancak."
Hayat böyleydi işte! Ne kadar boş, ne kadar kısaydı... Sadece hayattakilerin canı acırdı. Öldükten sonra acı duyulmazdı. Ölmek, uyumak demekti. Durmak, istirahat etmekti. O halde neden ölmeye razı olmuyordu?
Geceye dönük gözleri güne kör olan baykuş ışığın esrarını ortaya çıkaramaz.
Hiç kimse bilginizin şafağında yarı uykuda beklemekte olan dışında bir şey bildiremez size.
Bu hep böyledir, sevgi kendi derinliğini bilmez ayrılık vakti gelip çatana kadar.