Hiç kolay değilken kendine alışması insanın
başkaları nasıl da kolayca alışır ona, şaşarım.
Onlar alışınca alışmak kaldı bana da
oysa unutulacak kadar alışılsın istemiştim hep;
varlığım kadar yokluğum da...
Kendi tehlikesi peşinden gider insan
putların dahi damarından
aktığı güne kadar
sürdürür yorucu kovalamacayı.
Ölmek üzere olanlar neyi kaybettiklerini bilir ve onun değerini anlarlar. Çoğu kez kendilerini kandıran, yaşayanlardır."
Reader Follow Recommendations
Sızıyor ellerimden gecenin gözyaşları
Lanetli pusularda karanlık mutsuzdur ey
Mana üzgün hicabın yıpranan perdesinde
Meğer irfanım nakıs, erdemim yurtsuzdur ey
Açıyor kapısını dört yanımdan sonbahar
Yeryüzü neden böyle virandır, ıssızdır ey
Cevriyle eriyorum belalı duyguların
Bencildir aşiyanım, riyakâr, hissizdir ey
Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız
Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi
Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldı.
Siz geniş zamanlar umuyordunuz
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.
Yılların telâşlarda bu kadar çabuk
Geçeceği aklınıza gelmezdi.
Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vakit olmadı
