Kendimizi bir başkası sanarak yaşasak da seziyorduk kim olduğumuzu.
Hangimiz kendimiz olarak mutluyduk ki
Onun için değil miydi zaten bize kendimizi unutturanlara, aşka ve sanata hayran olmamız, onun icin değil miydi zaten aşık olduklarımızı bir tanrı ya da tanrıça gibi görmemiz, onların bir mucizeyi gerçekleştirdiklerine,
bizi değiştirdiklerine inanmamız?