Sokağın sesi dinlerken şafağın ışığını,
Bilmem kime hangi gün aymakta.
Güneş doğarken hazin ve mahzun,
Kaç günsüz tavanı seyretmekte.
Kaderin kalemi şu dünya günlüğüne,
Kaç yaşamın ağır öyküsünü çizmekte.
Ağlayarak ilk nefese doğan insan,
Hangi öykünün içinde kadere ezilmekte.
-Sema Nur Yavuz