Kavga çıkmasın diye sustuğum zamanlar, kırılmasın diye sessiz kaldığım konular, kaybetmemek için altan aldığım insanlar oldu. Şimdi anlıyorum ki bazı kavgalar çıkmalı, bazı kalpler kırılmalı, bazı insanlar kaybedilmeliymiş.
Hani küçükken ders çalışmak için odanın tam ortasına uzanır, ayaklarımızı havaya kaldırırdık ya, sonra da sobanın sıcaklığı ile oracığa uyuyup kalırdık. İşte ben o masum çocukluğu özledim be azîzim. 🙂
Bir insana değer vermek , özen göstermek , onun kıymetini bilmekte de bir kültürdür. Bunun eğitimi yok, kitaplarda yazmaz .Yolu insan olmaktan geçer...