O gece saatlerce düşündüm, içinde bulunduğum duruma karşı savunmasız hissettim.
Hem etrafım hemde kafamın içi o kadar kalabalıktı ki ne diyeceğimi, nereye doğru gideceğimi şaşırdım. Ne olmuştu, başıma ne gelmişti bilmeden direnmeye çabalıyordum.
Anlattılar; uzun süre anlamaya çalıştım inanılmaz ağrılar, acılar içerisinde ben fazlasıyla mutlu, umutluydum.
Her zaman böyle olmaz mı normal bir günde kaldıramayacağını düşündüğün şeyler başına geldiğinde nasıl da ayakta tutuyor, güçlü kılıyor seni...
"Başa dönmek" diye bir tabir vardır ya hani ben koşar adımlarda ilerlemeye çalıştıkça birçok defa başa döndüm. Birçok defa "Bu sefer olucak" dediğim şeyler de olmadı hiçbir zaman pes etmedim her defasında yaslanacak bir dayanağım oldu buna rağmen o kadar emek, çaba, cefa hepsi bir hiç olarak kaldı elimde.
Düşünüyorum da nasıl bu kadar soğuk kanlı davranabildim, nasıl bu kadar kendimi avutacak şeyler bulabildim bilemiyorum eskisiye nazaran iyiyim de eskisi kadar umutlu muyum sanmıyorum.
𝐦.𝐠
Bakma öyle dimdik durduğuma bir dokunuşla yıkılırım, bakma öyle güldüğüme bir sözünle ağlarım, bakma öyle bana göründüğüm gibi değilim yıkık dökük haldeyim bir ben bilirim beni içimde kopan fırtınaları, bir ben bilirim gülüşümün altındaki acıları kimseye yansıtmamaya çalışmayı, güçlü durmaya çabaladığımı... Bir şarkı sözü sarıyor en başa zaman dışında hiçbirşey geçmiyor alışıyorsun bakınca sızlıyor, hatırlayınca sızlıyor, düşündükçe sızlıyor.