Normal şartlarda mektupların insanların özeli olduğunu düşünür, ölümünden sonra bir insanın mektuplarının yakınları (genelde çocukları) tarafından yayınevlerine verilmesine çok üzülürüm.
Ama Marcel Proust u tanıdığım için o kadar memnun oldum ki keşke muhatabın cevapları da olsaydı kitapta dedim okurken
Kendi el yazısının da bulunduğu, incecik, kolay okunabilen, o kadar insana ait özellikler barındıran bir kitap ki.
Bir insanın hastayken bile bu kadar kibar olabilmesine mi şaşırayım,
Yoksa bu kadar insani duygulara uzak yaşamayı normal kabul edişimize mi üzüleyim bilemedim okurken.
Bir oturuşta biten ama insana kendini sorgulatan bir kitaptı.
Okuduktan sonra "böyle de bir insan yaşamış, demek böyle insan kalabilen, her durumda nezaketini ya da samimiyetini kaybetmeyen insanlar da varmış. Keşke yaşıyor olsaydı" dedim.
Okumak isteyen herkese keyifli okumalar...
