"Çok düşündüm, Zeze. Yakında ya da uzakta, nerede olursam olayım, pişmanlıklarım arasında seni hiç unutmayacağım."
"Yüreğinin içinde yaşadığım anların hiçbirine yanmı-yorum. İyi anlar kadar, pek az ve kolay unutulabilecek olan kötü anlara da. İşitiyor musun? Peki, şimdi kurbağa gibi yaşama saati çaldı. Bedenim daha ağırlaşmadan ve irileşmeden, hayatın güzelliğini görmek istiyorum. Bir ırmak kıyısında yaşamak istiyorum. Akarsuların öykülerini işitmek istiyorum. Uyumak, öğle sonrasında dinlenmek, küçük sivrisineklerimle böceklerimi kovalamak için kıyının yaprakları arasında küçük bir köşem olsun istiyorum. Kentlerin gürültüsünden kaçmak istiyorum. Yağmurun tatlı damlalarıyla bedenimi serinletmek, küçük acılarımla romatizmalarımı güneşte ısıtmak istiyorum. Güneş ışığının suya girdiğini, çakıl taşlarıyla kara kayaları altın sarısına boyadığını görmek istiyorum. Gece, meltemin hışırtısını, yabanıl yaprakları kemiren cırcırböceklerinin seslerini dinlemek istiyorum. Dolunay çıktığında ırmağın ortasındaki gümüş tepsisine oturmak, alçakgönüllü kurbağa şarkılarımı söylemek istiyorum. Gökyüzü kapkara kesildiğinde de yaşlı gözlerimi yıldızların parlak gerdanlığına çevirmek istiyorum. Her şey saf ve dingin. Sence de öyle değil mi, Zeze?"
Zeze ve adamKitabı okudu
"Hem sonra Zeze, bu yıllar boyunca hiç bencil bir çocuk olmadın sen. Özelliklerinden biri de her zaman cömertlikti. Düşünüldüğünde, daha çok ben senden, senin iyiliğinden yararlandım. Herhangi bir şeyin kirasını ödemeden senin içinde oturdum. Sana yük oluşumdan bir gün bile yakınmaksızın, yorgunluğunu öne sürüp karşı çıkmaksızın beni hep taşıdın, öyle değil mi?"
Okur Takip Önerileri
Adam'ın gidişini kabul etmiyordum.
"Maurice, yüreğimden çıktı gitti." Maurice gülümsedi:
"Sakın sen onun yüreğinden ayrılmayasın?" Burnumu çektim ve umudum kırılmış olarak sonucu açıkladım:
"Sanırım ikisi de sözkonusu."
Yatağımda, isyan ederek yaşıyordum sahneyi. Ne kötülük yapmıştık? İnsanlıların birbirlerini sevmelerinde nasıl bir büyük günah olabilirdi?