Kimi zaman kendimi bütünüyle işe yaramaz biri gibi hissediyor ve umutsuzluğa kapılıyorum. Özellikle ilgi gösteren ve seven insanları hayal kırıklığına uğrattığımda. Etrafındakileri mutsuzluğa sürükleyen bir insan kadar lüzumsuz biri olabilir mi? Başkalarını incitmek dışında bir şey bilmiyor muyum? Ben o kadarlık bir insan mıyım? diye sorguluyorum ve kalbim parçalara bölünüyor...
Daha önce, bir amaç gütmeksizin belirli bir şeye bu kadar fazla zaman ayırmadığını düşündü ve büyük bir lükse sahip olduğunu hissetti. Vaktini istediği gibi kullanabilme lüksü. Zamanını ağır ağır geçirerek kendi karakterini ve zevklerini öğrendi.
Sabah alarmı, toplumun bakışı, ailesinin iç çekişleri, sonu gelmeyen rekabet, karşılaştırılmalar ve geleceğe dair korkulardan bütünüyle kurtulabilmeyi diliyordu.
İş arayan sıfatından kurtulmak, mülakatlara hazırlanmayı bırakmak istiyordu. Artık sonu olmayan bir yolda yürüyor veya beton bir duvarı boş yere itiyor hissine kapılmak istemiyordu. Sadece dinlenmek istiyordu.