Yıkmak çok kolay. Birinin veya birilerinin hayatını mahvetmek o kadar kolay ki. Kötü olmak o kadar kolay ki. İyi olmak bile, kötülüğe kötü olmaktan geçmiyor mu aslında?
Dikenli veya güllü, geçerken yolları mümkün mü kötülüğe bulaşmadan tamamlamak kendini? Yaşın kaç olursa olsun, tıpkı yenidoğan her bebeğin, hayata başlarken ağladığı gibi kötülükte bir evre değil mi?
Belki değil, belki öyle. Ama bir nokta var, yolun gelişinde mi kötülük, yoksa yoldakilerden mi geliyor kötülük?
Bunun, çocukken dağları kahverengiye boyarken, bulutlara da bulaştırmamızdan hiç bir farkı yok maalesef.
