Uzanıverse gövdem,taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp,sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse,kaldırımların kara sevdalı eşi...
Mükemmel denecek kadar güzel bir arkadaşlık... kimse inanmıyordu ama sonsuz ve harika bir arkadaşlığımız vardı. Birbirimizin dünyasını aydınlatıyorduk. Benim küçük yıldızımdı...
Gözlerindeki ışık bana evreni hatırlatıyordu.
Ama onun gözleri elinde bıçakla bileklerini kestiği gün sonsuza kadar kapandı. Hayatımı aydınlatan gözleri bana bakmayacaktı artık. Yıldızım kayıp uzayda kaybolmuştu...
Kucağına düşmüş bıçağı aldım...
Yanına geliyorum küçük yıldızım.
Her gün... her gün olduğu gibi uyandım. Saat 05.27 karnım açlıktan acıyordu ama hiç bir şey yemedim. Yataktan kalktım. Yürüyüş için güzel bir saatti. Hava çok soğuktu ama bir şey giymeden dışarı çıktım. Eskiden hep gittiğimiz kayalığa gittim. Hava hafif aydınlanmıştı. Soğuk rüzgar canımı yakıyordu. Kayalıkların ucuna kadar yürüdüm. Saat 06.05'i gösteriyordu. Ve kendimi kayalıklardan aşşağıya bıraktım tek hatırladığım soğuktu. Ve o günde atladım tıpkı yıllar önce saat 06.05'te öldüğüm günden beri oldugu gibi... Tekrar atladım. Ve o hiç bir zaman benim hatırlamadı...