6. Koğuşta Diyojen'in adı geçtiği gibi hemen bununla alakalı bir şeyler okumak şart oldu. Çünkü oldukça ilgi çekici bir hikayesi var. Bunun yanı sıra kabullenmesi ve benimsenmesi zor olan, kimine göre hiçbir mantığı olmayan kinik felsefesini anlamak istedim. Tümüyle kabul edemedim. Bunu yorumlayan yazarda aynısını yazmış. Ama saygı duydum. Felsefe ile ilgili ve Diyojen'in sözleri ile ilgili kitabın yazarı yorumlar yapmış. Bu yüzden inceleme yerine kitabın aşırı beğendiğim önsözünün bir kısmını paylaşmak istiyorum. Çünkü çok etkilendim.
Her şeyimiz olsun istedik. Çantalarımız, ayakkabılarımız, kıyafetlerimiz, evlerimiz, arabalarımız... Bir tane vardı, bir tane daha olsun istedik. Fabrikalarımız olsun, çalışanlarımız olsun... Onlara az, bize çok olsun. Güce tapalım, dedik. En çok bilen olalım. En çok söyleyen, en çok dinlenen, hatta yeri gelirse en çok korkulan... Bize kimseler cevap veremesin... Pek çok şey satın alabilelim. İnsanlar dahil, sevgi dahil, saygı dahil. Bir zamanlar çıplak ayak topraktaydık. Yok! dedik. Kat çıkalım. Yükseldikçe yükseldik. Bir ağaca altından değil, tepesinden bakar olduk. Yeri öyle pislettik ki, göğe çıkıp ciğerlerimizi havayla doldurduk ama üzerimize yağan kurumu fark edemedik. Sinsi sinsi bacadan çıkan, tepemizdeki kanatlıdan saçılan gazı solumaya razı olduk. Kablolar her yerimizi sardı. Ne kadar kablosuz olsak, aslında bir yerlere birilerine bağlıydık. Asında geldi o kablo boğazınıza dayandı, etrafına dolandı ama biz yine de vazgeçmedik.
