Hayatın amacı insanın kendisini geliştirmesidir.Her birimiz bu dünyaya doğamızın gerektirdiklerini eksiksiz gerçekleştirmek için geldik ama günümüzde insanlar kendilerinden korkar oldular.Görevlerin en yücesini,yani insanın kendisine karşı olanı...unutmuş durumdalar.
Doğru olmayan bir muamaleye tabi birine yardım edip etmemenin bahsiyle bile karşılaşmak istemediğimizde,algımızı engellediğimiz,kendimizi başkasının acısına kapattığımız,yardıma gereksinen kişiyle duygudaşlık bağımızı kopardığımız hepimizce bilinebilir bir gerçektir.Böylece korkaklığın günümüzdeki en hakim şekli ''karışmak istemedim''deyişinde gizlenir.
Büyük şeyler büyükler için kalacak;uçurumlar,derin olanlar için;incelikler ve ürpermeler incelmişler için:toparlarsak kısaca,tüm pek az bulunanlar,pek az bulunanlar için.
Güzellik.Karakteri önemsizleştiren zehirli bir etkiydi.İzleyene ilham,yokluğunu çekene acı,avcısına amaç,aşığına neden,öfkeye güçsüzlük,yağmacıya hedef,sahibine başta kolaylık sonda lanet veren şeydir.
Kim olursan ol,ne yaparsan yap,bütün yüreğinle gerçekten bir şey istediğin zaman Evrenin Ruhunda bu istek oluşur.Bu senin yeryüzündeki görevindir ve bir şeyi istediğin zaman ,bütün evren arzunun gerçekleşmesi için işbirliği yapar.
Kendini ve etrafındakileri kemirip yemediğin bir an yoktur.Elinde olmayarak her an önüne geleni yıkarsın.En masumane gezintin bile binlerce zavallı böceğin hayatına mal olur.Binbir zahmetle meydana gelmiş karınca yuvalarını bozmak küçük bir alemi mezara çevirmek için bir adım atman yeter.Bana dokunan dünyanın bazı felaketleri,köylerinizi silip süpüren sel baskınları,şehirlerinizi yıkan yer sarsıntıları değil.Tabiatın tümünde saklı duran,etrafındakileri ve kendini yıkacak hiçbir şey meydana getirmeyen kemirici kuvvet beni yıkıyor.Ben böyle şeylerden korkmuş halde sendeleyerek dolaşırım.Yerle gök ve onların yaratıcı güçleri çevremi sarmış ,hiçbir zaman gözü doymayan yırtıcı bir canavardan başka bir şey görmüyorum.
Bir yazar ikinci basılışta hikayesini değiştirirse eskisinden daha iyi şekle de soksa yinede eserine zarar vermiş olur.Biz insanlar daima Îlk izlenime değer veririz.İnsan en inanılmayacak şeylere kanabilecek yaratılıştadır ama bir kez kafasına yerleşti mi,onu söküp atmak isteyenin vay haline!