Kitablar bizə göz, qulaq olar. Əlimizdən tutar. Bizi bilmədiyimiz iqlimlər, eşitmədiyimiz səslər, görmədiyimiz rənglər, dadmadığımız duyğular və hekayəsi olan insanlarla tanış edər.
Səndən, gözəlim, özgə kəsdə nəzərim yoxdur,
Dərdü qəmi-eşqindən başqa kədərim yoxdur.
Dünyanı bütün gəzsəm, olmaz sənə oxşar can,
Avarə bu könlümtək heç yanda yerim yoxdur.
Baş qoysam ayaqların altında, nə qorxum var.
Vəslin mənə mümkünsə, başdan xətərim yoxdur.
Tək bir gecə də olsa, tərk eyləmərəm kuyin.
Hər daş ola bir darğa, xövfüm, həzərim yoxdur.
Səndən mənədək, canan, min illik uzun yoldur,
Məndən sənə bir addım yoldur, xəbərim yoxdur.
Milçək kimi, Xaqani, sərsüfreyi-vəslində,
Cimçəşmə əgər gəzsə, bil ki, zərim yoxdur...
İyun ayının ortasında yağan yağış sənə həsr olunur.
Yağma, yağış,
Sən yağanda xatirələr düşür yada,
Sən yağanda sənlə birgə ürəyimə yağır o da.
Yağma, yağış,
Gəl ağlama için-için,
Mən dərdimi sənə deyim,
Sən də də danış.
Ağlayırsan, axı neyçin?
Burda bekarçılıqdı,
Oturub kresloda,
Darağıma dolaşmış,
Saçlarını yoluram.
Orda işlər necədi?
Özümdən nigaranam,
Bir yaz görüm necəyəm?
Necə yaddan çıxıram?
Necə unuduluram?