Okuduğum ilk Orhan Pamuk kitabıydı. Konuyu ve anlattığı dönemi oldukça sevdim, 70 lerin İstanbulunu çok güzel betimlemiş. ilk 200 sayfa su gibi gitti hem konuyu merak ettirdi hem de o dönemle ilgili ayrıntıları bile okumak keyifliydi...
Sonra kitap durdu! Konu akmadı, eeeee sonra dedirtti, aynı şeyleri tekrarladı durdu. Hele bir bölüm vardı ki 6 7 sayfa boyunca bazen soba yakarlardı bazen camdan bakarlardı bazen o bazen bu... bölümde hiç başka cümle yapısı yoktu ve bence edebilikten çok uzak çok basit ve sıkıcıydı. Böyle sıkıcı 100-150 sayfanın ardından Füsun için oh be dedirterek bitirdi.
Ben ilk Füsun'a acıdım ama sonra empati kuramadım ve onu anlamadım. Sebeplerini bilmediğimden o karakterin içine giremedim ve asla hak veremedim. Takıntısından Kemal'e kızdım. Bi şeyler eksik romanda ama bulamadım.
Güzel farklı idi ama beğenmediğim tarafları az değil
