''Ama her şeye rağmen buradaydık. Yaşadık ve hayatta kaldık.''
Bu bir yorumdan daha çok teşekkür yazısı... On altımda elimden tutan ve on dokuzuma kadar yol arkadaşlığını sürdürdüğümüz kitaba, acılarımı tanıyan gökçeye teşekkür...
''...Bir kitabı da bir insanı sevdiğin kadar sevebilirsin...Bir kitapla da kendini güvende hissedebilirsin. Bir kitapla arkadaş olabilirsin, bir kitap seni hiç sevilmediğin kadar sevebilir..''
Kitabı okurken düşündüğüm tam da buydu. Cümleyi okurken yüzümde buruk bir gülümseme canlanmasına sebep oldu. Gecenin, küçük bir kızken dizlerim itişlerden sert yemine çarptığında, kalkamam burası çok karanlık dediğimde de, burası dip artık bir çıkış yok dediğimde de, kaybolduğumda da, zihnimdeki o aptal düşünceleri bir türlü susturamadığımda da tuttu elimden. Bu yüzden minnetarım geceninin yol arkadaşlığına. Kendim için yapığım en doğru şey bu kitabı okuma başlamamdı.
Yarayı saran bir merhemden ziyade yaranın nasıl sarılmasını öğretti bana gecenin. Yerle, gök bir olup üstüme de çökse günün sonunda yeni bir yol da yürüyebileceğimi, yeni bir dünya kurabileceğimi öğretti.
Şimdiyse duyguluyum. Yol bitti. Yol arkadaşlığı daimi ama yol bitti... Bu biraz hüzünlü. Aynı zamanda gurur verici, geriye dönüp baktığımda...
İyi ki yazdın, iyi ki yol arkadaşımız oldun gök :)))
11.07.23
01.22