Sana güneşi ve ışığı vaat etmiştim. Üzgünüm, kanı ışığa tercih eden sen oldun. Böylece hayat senin için ışık değil, kanın ta kendisi oldu. Şüphe yok, ölümünde ışıktan olacak. Ölümün, ufkun ardında olduğu için dua et.
“Rilke’nin şiirindeki “Üstümdeki bu gökle yaşayamıyorum artık,” diyerek ağlayan kör kadına ne söyleyebiliriz?
Biz de ayaklarımızın altındaki bu yeryüzüyle artık yaşayamadığımızı söyleseydik, bu onu rahatlatır mıydı?”