"Ah, ben onları seviyorum ; o basit insanları, hırslı olmayan, sesi çıkmayan, kendi halinde olan o insanları seviyorum; onlardır katı ama adil olan. Kutsal kitaba göre dünya onların üzerine kurulmuştur."
Hayatımız, "bir yumağın sürekli sarılmasıdır" . Yaşadığımız her şey, ardımıza takılıp gelmekte ve doğal olarak da birikmektedir. Yol boyunca ne yaşandıysa toplamaktadır çünkü .
"Bugün" diye adlandırdığımız şey, "geçmiş ve geleceğimizin toplamıdır". Yani geçmişimiz; elimizden uçup gitmiş , kaybolmuş bir zaman değildir. Şimdiki zamanın içinde duran, bekleyen bir şeydir. Bu duran şeyin "bilinç" olduğunu ve aynı zamanda "belleğimizi" de kapsadığını, bu hikayeleri yazmak için sandalyeme oturduğum her seferinde hayretle fark ettim.
Xoşbəxtlik sərt rəhbərdir. Xoşbəxtlik üçün çalışmaq, xüsusən də başqalarının xoşbəxtliyi naminə, həqiqət axtarışından daha çətindir. Üstəlik əgər sən düşünüb müstəqil qərar verə biləcək fərd kimi formalaşmısansa. Lakin boynuna düşən vəzifəni icra etməlisən. Bu sənin istəyindən daha vacibdir. Həqiqət bütün varlığımı cəlb edir, mən elmi sevirəm. Lakin həqiqət vahiməlidir, elm cəmiyyət üçün təhlükə mənbəyidir. Faydalı və səmərəli olduğu qədər də təhlükəlidir. Elm bizə bəşəriyyət tarixində ən dayanıqlı tarazlıq əldə etməyə şərait yaratdı.
İndi dünya stabil və dayanıqlıdır. İnsanlar xoşbəxtdirlər, onlar bütün istədiklərini alırlar və ala bilmədiklərini istəmirlər. Onlar firavan və təhlükəsizlikdə yaşayırlar, xəstələnmirlər, ölməkdən qorxmurlar, ehtiras və qocalıq haqqında təsəvvürləri belə yoxdur, ata və analar həyatlarına müdaxilə etmirlər, onların nə arvadı, nə uşaqları, nə sevgi, məhəbbətləri var. Məhz bu baxımdan həyəcan və iztirab keçirmirlər. Elə formalaşıblar ki, praktiki olaraq onlar üçün nəzərdə tutulan çərçivədən çıxmaq iqtidarında deyillər.