Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.32
Oguz Bilgin
Oguz Bilgin
@OguzBilgin
Erzurum
Erzurum, 19 Mart
80 okur puanı
Mart 2014 tarihinde katıldı
Zübeyir Kındıra, polis kolejlerini ele geçirmiş cemaatçilerin mağdur ettiği bir gazeteci olarak, cemaat yapılanmasını en kapsamlı anlatan kitabı yazmış. 99 yılında yayımlanıp, 2010 yılında ve yanılmıyorsam sonra ki yıllarda da düzenlemelerle muazzam bir kaynak yaratmış. Fetö'yü anlatan ilk 10 kitap içerisinde birinci sıraya yerleştirilmiş ve hakkını bu şekilde teslim etmeye çalışmışız. Ne yazık ki bu kitabın hakkı, taa Zübeyir Kındıranın 1999 yılında işaret ettiği bariz tehlikeyi dikkate alarak verilmeliydi. İstihbarat Daire Başkanlığı'nın, Ankara Emniyetinin, MİT ve askeri istihbarat organlarının düzenlediği raporlar ve soruşturmalarla her şey gün gibi açıkken, cemaatin amacı vatan sever insanlar tarafından öngörülmüşken, devlet müesseselerine sızmış ve fazlasıyla güçlenmiş cemaatin girişimleri ve siyasi konjonktür sayesinde 15 Temmuz'a kadar nasıl ayakta kalabildiklerinin, oldukça açık ve anlaşılır bir şekilde anlatıldığı bu kaynağı herkese tavsiye ederim.
Türkiye Cumhuriyeti'nin üniter ve laik yapısına göz diken tüm unsurlara karşı bunca zahmete değer mi, diyorsanız, Atatürk'ün manevi mirasçısı olarak evet değer, diyorum. Çünkü Türküm ve başka Türkiye yok!..
Necip Hablemitoğlu kitabını bu sözlerle bitiriyor. Ülkemizin onlarca yılını heba etmiş irtica tehlikesini, bu irticacıların kendisine ve kendisi gibi cumhuriyet değerlerine bağlı insanlara neler yaşattığını, memlekete zarar verecek planlarını nasıl uyguladıklarını büyük bir cesaretle anlatıyor. O günlerde Necip Hablemitoğlu gibi cumhuriyetçi aydınların, vatansever askerlerin, emniyetçilerin uyarıları dikkate alınmış olsaydı böyle bir bataklıkta debeleniyor olmazdık. Devletin her kademesine sızmış, laikliğe, cumhuriyet devrimlerine, Atatürk ve Atatürkçülere ölesiye düşman bu gerici guruplar, gözünü budaktan sakınmayan bir anlayışla, bedel ödeme fedakarlığında bulunarak mücadele edilmediği sürece, bastırılamayacaklar. Onları bastırıp yok edemediğimiz sürece biz de huzur içinde yaşayamayacağız ne yazık ki. Acı gerçekler insanın akıl sağlığını ve umudunu törpülüyor. Ama Necip Hablemitoğlu gibi şerefli insanların büyük bir cesaret simgesi olduğu kuşku götürmez. Onu ve onun gibilerin emanetlerini okuyup okutmalıyız ki dirayetle ayakta kalıp, meydanı boş bırakmayalım.
Fosforlu Cevriye, insan evladının saf ve temiz duygularla muazzam bir insanlık mertebesine ulaşabildiğini, ara sokaklarda, izbe ve metruk mahallerde mantar gibi yerden biten, nefes alıp vermek dışında kendisine başka bir şey bahşedilmemiş düşkün bir sokak kızının hikayesini anlatıyor.
Bir hayat kadını ve onun karşılaştığı bin bir zorluk düşünüldüğünde, edebiyatçıların anlatmak istediklerinin yükünü, neden bu çilekeş insanların sırtına vurduğunu anlayabiliyorum. O yoğun ve alabildiğine ağır duyguları, fikirleri ancak bu insanlar taşıyabilir zaten. Suat Derviş'in ruhunu üflediği bu sokak kızı, beni pek çok düşünce, pek çok duyguyla karşıladı. Yer yer güldüm, yer yer efkarlandım, düşündüm, anladım, en sonunda Fosforlu için bi sigara yaktım.
Edebiyat dünyasında sıkı sıkı sarılıp, bağrıma basmak istediğim bir kaç karakterden biri olmuştur Cevriye.
Aynı duyguları Knut Hamsun'dan Açlık ve Cengiz Aytmatov'dan Toprak Ana'yı okurken de hissetmiştim.
Okumanızı şiddetle tavsiye ederim.
Okur Takip Önerileri
Koskoca Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin nasıl bir batağın içerisinde olduğunu açık açık anlatan, insanı hayal kırıklığı ve umutsuzluğa sürükleyen acımasız bi eser. Hakiminden savcısına, milletvekilinden iş adamına, polisinden askerine bütün memleket cemaatlerce ele geçirilmiş, hukuk ve adaleti temsil etmesi gerekenler yozlaşmış, alenen memlekete ihanet edenler, para, mevki ve doğru ilişkilere sahip olmanın dokunulmazlığından faydalanmış, biz de tüm bunlar olurken ayakta uyumuşuz.
Gene bu eseri ortaya çıkaranlar gibi şerefli, haysiyetli kimseler var ki tüm bunları öğrenebiliyor, onlar sayesinde bu çirkin düzene baş kaldıran, başka yürekli vatan evlatlarını görebiliyoruz.
Bu kitap sayesinde pek çok şeyi ayrıntılarıyla öğrenme fırsatı bulmak çok kıymetliydi.. Barış Pehlivan ve Barış Terkoğlu'na minnet duymamak elde değil.
Fatmagül Berktay hanımefendinin, Tek Tanrılı Dinler Karşısında Kadın isimli kitabını okuduktan sonra, öğrendiğim çok faydalı bilgileri ve edindiğim bakış açısını pekiştirmek, yeni kıymetli bilgiler edinmek adına gene çok iyi bir kaynak bulmanın sevincini yaşıyorum.
Bir noktada adalet ve empati duygusu gelişmiş, sağduyulu hemcinslerimin, tarihin, kültürün ve dinsel inanışların kadını konumlandırdığı noktaya, vicdanen rahat bir bakış atabilmeleri, kadın cinsiyetine gereken hürmeti gösterebilmeleri, ve toplumsal olarak yaptığımız hataları görebilmeleri açısından çok kıymetli bir eser olduğunu düşünüyorum.
Kadınlarında güçlü duruşuna güç katacak, onları cinsiyet eşitliği konusunda daha donanımlı bireyler haline getireceğinden şüphem yok. Medeniyetimiz, geleceği inşaa ederken tarihin 'nesne'leri olmak yerine 'özne'leri olmak, daha etkin bir rol oynamak insanlık hakkınızdır.
Sevgilerimle..
Yazarın, okuduğum öteki kitaplarıyla kıyaslayınca oldukça kötü bir kurguya sahip. Karakterlerin motivasyonları o kadar zorlama ki, büyük bi hevesle başlayıp, büyük bi hayal kırıklığıyla bitirdim kitabı. Türkleri ve Türklerin suç dünyası ile ilişkisini kitabının temeline oturtmak için edindiği bilgileri çok başarısız bir şekilde yorumlamış. Evet yetmişli yılların iç karışıklığı, sağ cenahın siyasal ve karanlık hayatı hakkında isabetli çıkarımlarda bulunmuş olabilir. Bazı ülkücülerin, devlet tarafından desteklenerek, kontrgerilla taktiklerini benimseyip idealleri ve devlet çıkarları uğruna karanlık eylemlerde bulunması, ellerine geçen güçlerle yozlaşıp suç dünyasının bir parçası olması oldukça makul bir polisiye malzemesi olabilir.
Ama şimdi hangimizin ülkü ocaklarında çay höpürdetmiş tanıdıkları yok ki? Sokaktan geçen her beş kişiden üçü ülkücü be kardeşim.
Kitabı okuyanlar, kitabın odağında ki ülkücü karakterlerin aşırı absürt karakterler olduklarını bir noktada fark etmiş olmalılar.
hadi bütün bunlar tamam da, kitapta o kadar çok ''niye ki lan?'' diye soruyorsunuz ki kendi kendinize, bir yerden sonra ''allah allah! bak sen şu işe'' diye kitapla torpil geçiyorken buluyorsunuz kendinizi.
Bir zamanlar toplumsal yeri çok daha saygın ve çok daha sağlam olan kadının, toplumsal deneyimleri, düşünce şekli ve imgelemleri etkileyen dinsel inanışların pekiştiriciliği ile, ataerkil sistemin pençesine nasıl düştüğünü, kadın cinsine biçilen rollerin nasıl değiştiğini rahatça kavrayabileceğiniz, okuduktan sonra aynı insan olarak kalmanızın
Yazarın kalemiyle tanışma kitabım
Kısa ve yalın cümlelerle kurulan sade bir edebi dili var.
Yaşlı adamın kılıç balığı, okyanus, ve çeşitli imkansızlığa karşın verdiği mücadeleyi anlatıyor kitabında. Her koşulda güçlü ve cesur kalmaya çalışan ana karakterimiz, kendine kendi becerilerini kanıtlamaya çalışır. Hırsla ve azimle, oltasına takılan balığı yakalamayı zor kılan her ne varsa inatlaşır. Yeri gelir kendi bedeniyle didişir.
*** Buradan sonrası SPOİLER içeriyor. ***
Balık arzularımızın metaforudur.
Onlara ulaşmak için çırpınır dururuz.
Hayatsa okyanus gibidir biraz.
Onları bize verir, ama ardından köpek balıklarıyla sınar.
İnternette pek çok okur farklı yorumlarda bulunmuş.
Kitapta ki pek çok unsura metaforik anlamlar yüklemek mümkün görünüyor.
Neden nobel ödülü kazandığı hakkında azıcık okuma yapılası kitaplardan biri sanıyorum.
Sanıyorum okuduğum bu muazzam kitap, okurken en çok gözlerimin dolduğu kitap oldu. Kolay ağlayan biri değilim.
Ama öyle bir kitap ki bu, anlatılan her şeyi öyle bir resmediyorsunuz ki zihninizde, bu kadar dramatik ve bu kadar gerçekliğe yakın olmasına şaşırıyorsunuz.
'kafamızın içinde film çevirme' tanımına en uygun kitaplardan biri
Kitabın yazarı hakkında ki bir takım eleştiriler, ve kitabın üslubunun yer yer sertleşmesi, bu büyük sorumluluğun yükünü daha da artırmak ister bir tavır takınması dolayısıyla çok fazla yorum yapma gereği duymuyorum. Ama bu olay hakkında daha fazla bilgi sahibi olmamı ve antisemitizm kavramı hakkında okumalar yapmaya teşvik etmesi açısından oldukça faydalı buluyorum. Binlerce yıldır yahudilere yapılan ırkçı saldırılar, katliamlar, sürgünler insanlık dramasının yalnızca bir parçasıdır.
Acı ve keder dolu bir parça!
Bir söz vardır, ''insan eşref-i mahlukattır'' diye.
İlk duyduğum vakitte bu sözün ne kadar iki yüzlü ve yanlış olduğunu düşünmüştüm. Kitabı bitirdiğim gibi bu kalıp geçti aklımdan..
''İnsan eşref-i mahlukattır'' önermesi dünyanın en büyük yalanıdır. İnsan kendi türünün, acısından ve mutsuzluğundan beslenen bir yamyamdır. Tabiatta insandan daha vahşi bir hayvan yoktur. İnsanın zulmü çok büyük, dehşetli ve sofistikedir. Bir benzerine rastlamak mümkün değildir.
Lovecraft'ın muhteşem hayal gücünün ürünü bu kitapla, yarattığı o muazzam cthulhu mitosuna ilk adımımı attım ve yazarımızın, amiyane tabirle 'edebiyatın içinden geçmesi' sayesinde yorucu, ama tatmin edici bi deneyim yaşadım.
Edebi dili oldukça ağır. Ayriyeten bolca bilimsel terminoloji içermesi, okumakta güçlük çekmenize sebebiyet verebilir. Ama bir bilim insanı perspektifinden anlatılan bu hikayeye, gerçekçi açıklamalar ve fantastik ögelerin, bilimsel argümanlarla okuyucuya sunulması çok farklı bi hava katıyor. Yalnızca bir kurmaca, bir fanteziyle sınırlı kalması kitabın etkisini azaltırdı kanımca. Gerçekçi anlatımı bazen öyle etkiliyor ki, konu edilen fantastik şeyler gerçek olsa sanırım buna yakın bir şekilde anlatılabilirdi. Korku ve gerilimi yüksek tutmasında bunun da büyük bir etkisi var. Başta bilinmezliğin keşfedildikçe tedirgin edici etkisi, sonra dehşet içerisinde kalmalarına rağmen, merakına yenik düşen bilim insanlarımız aracılığıyla sırrına vakıf olunan gerçekler, ve hikayenin sonlarda pik yapması, tutarlı bi örüntüyle inşa edilen bu fantastik evrenin, sizi içine çekişi gerçekten tatmin edici. Bu tür kitaplara hiç ilginiz yoksa bile, o muazzam betimlemelere, o hardcore edebi anlatıma bi şans vermelisiniz.
Korku edebiyatının ustası Lovecraft hikayeleri, ve yarattığı cthulhu mitosunun, pek çok diğer edebi esere, pek çok sinema filmine ilham kaynağı olması ilginizi çekmesi için yeterli olmalı, yok illa tavsiye eden birileri çıksın karşıma diye bekliyorsanız, daha ne bekliyorsunuz? yumulun!
Yıldızsız Gece, bir önce ki kitaptan daha iyi çevrilmiş ve daha akıcıydı. Serinin ağırlığı önce ki kitaptan daha çok hissediliyor ve Drizzt Do'Urden'in kusursuz bir karakter olmadığını, hatalar yapabildiğini, kibrine yenilerek imkansız bir göreve tek başına atıldığını anlatıyor.
Drizzt öz eleştiri yapabilen, hatalarını görebilen, hatalarını düzeltmek için çabalayan bir karakter. Ama bu seride insanı etkilemeyi başaran tek karakter Drizzt değil. Edebiyatta yahut beyaz perde de tamamen siyah yada tamamen beyaz karakterler çok ilgi çekici değildir. Son iki kitapta beni en çok etkileyen Jarlaxle'a da değinmeden edemiycem. Kaostan beslenen bir strateji dehası, pragmatik ancak nevi şahsına münhasır bir şeref anlayışı var. Bana kalırsa Artemis Entreri ile beraber, okuyucu Drizzt'in göz alıcı beyaz karakterinden sıkıldığında, kitabı sırtlayan karakterlerden. Bazen bu karakterlerin insani yönleri iyi karakterlerden daha çok ağır basıyor. Okuyucuya daha bir insan gibi geliyor. Artemis Entreri'nin karakter gelişimini görmekte çok etkileyici.
Buzyeli Vadisi üçlemesinin ikinci kitabı, ilk kitabının aksine daha tatmin edici ve Drizzt karakterinin daha oturaklı olduğu, ilk kitapta ki yabancılaşmayı atlatabildiğiniz bir olgunlaşma evresi sunmuş. Drizzt ilk kitaptakinin aksine hoppa bir karakter değil, yılların ona öğrettiği şeyler, değerli ilkelerini biçimlendirmiş, karakterimiz tekrar
Kara Elf üçlemesinden sonra Buzyeli Vadisi'nin ilk kitabı beni biraz hayal kırıklığına uğrattı açıkçası. Daha kitabı okumaya başladıktan hemen sonra Drizzt'in Kara Elf üçlemesinde ki Drizzt olmadığını fark ettim ve ilerleyen sayfalarda, Buzyeli Vadisi üçlemesinin, Kara Elf üçlemesinden daha önce yazıldığını öğrendim. Drizzt'in haleti ruhiyesini ilk üç kitap, bu serinin ilk kitabına kıyasla daha iyi yansıtıyor, daha derin bir karakter profili çiziyordu. Drizzt Efsanesi serisinin ilk üç kitabı kadar tatmin edici değildi ama gene de oldukça iyi bir kitap olduğunu belirtmeliyim. Okuyuculara tavsiyem arazi şekillerini ve koşullarını, mekanların betimlemelerini iyice tahayyül edebilecek kadar dikkatli okuyun. Savaşlar ve saldırılar esnasında kafanızda, olan biteni daha iyi canlandırırsınız.
Muhteşem bi hayal gücü, hiç bir soru işareti bırakmadan sizi tatmin eden olay örgüsü, fazlasıyla doyurucu enfes kurgu..
Ana karakterimiz Drizzt'in karakter gelişimini öyle bir yedirmiş ki elinizde büyüyen, içinde bulunduğu kötülük dolu dünyanın tamamen zıttı, tertemiz, ahlaklı ve onurlu bir çocuk, yavaş yavaş sizin kahramanınız olma yolunda evriliyor.
Okurken kendimi tamamen, Menzoberranzan'ın çarpık düzenine, politik entrikalarına, kötülük dolu drow ilkelerine, ana karakterimizin bu çamur deryasında pirüpak kalabilmek için çabaladığı iç burkan ve epik öyküsüne deli gibi kaptırdım.
iki gün önce bitirip, ikinci kitabına giriştiğimden bu incelemeyi henüz yazma fırsatı buldum.
Hunharca alıp okuyunuz efenim..
Sanırım an itibariyle en nefret ettiğim roman karakteri, yüksek şeylerin tutkunu, üstün anlayışlı, yeraltı adamıdır.
Kitabı okurken hissettiğim bütün duygular fazlasıyla yoğun ve keskindi. ''Bir anti kahraman nasıl olmalıdır?'' sorusunun cevabı bu kitaptır.
Aliya İzzetbegoviç şöyle der:
''Edebiyatta bir kahramanın büyüklüğü onun sosyal önemiyle değil, temsil ettiği ahlaki ikilemin büyüklüğüyle ölçülür. Bir karakter sosyal mertebesine, ünvan ve makamına bakılmaksızın, bir romanda iyiyi ve kötüyü temsil ettiği zaman büyük olur''
Buna göre yeraltı adamı aynı zamanda karşılaştığım en büyük roman karakterlerinden de biridir.
Ahmet Ümit'ten bir polisiye okumayalı epey olmuştu, Başkomiser Nevzat, Ali ve Zeynep karakterini özlediğimi hissederek büyük bi hevesle aldım bu kitabı. Ama ne yazık ki kitabın başında hiç ummadığım kadar hayal kırıklığına uğradım. Kitap çok yavan ve yazarın bilmem kaçıncı polisiye romanı olmasına rağmen amatör gelmişti. Karakter aşırı yapmacık diyaloglar kuruyor ve yapmacık tepkiler veriyor. Okurken insanın sinirleri bozuluyor. Her gün cinayetiyle, ölüsüyle, katiliyle uğraşan insanların, itin, kopuğun daha sert bi profil çizmesi gerektiğini düşündürdü. Gene de bu eksilerinin yanında kitabın hikayesi çok iyiydi. Kitabın sonlarına doğru karakterlerin diyalogları da bir tık daha olması gerektiği gibi olduğundan, kitap beni tatmin etti açıkçası.
Dan Brown, bu kitabında oldukça tutarlı ve oldukça mantıklı bir kurguyla beni başlarda çok etkilese de, okuyucuya ters köşe yapayım, ABD propagandası yapayım diye en kritik yerde kötü adam değişikliğine gitmiş gibi. Kötü adamın, kötü adam olmamak için daha çok sebebi var. Kitabın tek beğenmediğim kısmı bu oldu.
SPOİLER
Ne var yani bir kere de Beyaz Saray ayvayı yese?
Ne var büyük birader bir kere itin teki çıksa?
SPOİLER
Ne desem boş. Beraber Yürüdük Biz Bu Yıllarda kitabından sonra bunu okuyup, bazı değerlerimizin ne kadar mühim olduğunun iyice farkına vardım. Yılmaz Özdil ne kadar haklı. ''Başka ülkelerde yüz yılda yaşanacak şeyler bizim ülkemizde bir haftada yaşanıyor, başka devlet adamlarını yüz defa istifa ettirecek şeyler, bizim devlet adamlarımızın yüzünü bile kızartmıyor.'' Cümle tam olarak böylemiydi emin değilim ama bu minvalde söylenen şu sözlerin üzerine, Nazım Hikmet Ran'ın o meşhur dizeleri dışında söz söylenemez;
Bitten, açlıktan, sıtmadan betersiniz.
Yüz Türkiye olsa
elinizden de gelse
yüzünü de zincire vurur
yüz kere satarsınız.
Milletimin en talihsiz gecesi
ana rahmine düştüğünüz gecedir.
Bu kitabı dışarıda bir yerlerde, bir cafede, ya da bi bankta otururken bitirseydim, tanımadığım birilerine hiç çekinmeden hediye etmeyi denerdim. Şaşkınlığından ve çekimserliğinden aynı zamanda merakını kamçılamış olmaktan büyük bir haz duyar ve yaşadığımı hissederdim. Bu kitabı belki yarın bir yerlerde unuturum.
Okurken ağız dolusu küfürler ettiğim bir kaç kitaptan biri.
İnsanların kurban bulmak konusunda ne kadar iyi olduklarını, cahil bir topluluğun normlarının ne derece tehlikeli olduğunu, insanların ne denli zalimleşebildiğini, açaklaştığını büyük bi ustalıkla anlatmış Yaşar Kemal.
Ataerkil zihniyetin her zaman kurbanları kadınlar olmuştur.
Yazıktır!
...roman, büyüleyici gücünü arka plandaki derin ve suskun acıdan alır.
Kitabın arka kapağında yazılan bu sözler gerçekten çok doğru. Okurken insan oldukça hüzünleniyor. Suçlarıyla yargılanmak yerine toplumun geri kalanı gibi düşünüp, onlar gibi hissetmediği için, toplumun yonttuğu kalıplara uydurulamadığı için yargılanıyor. Kitap okurken içimin hiç bu denli ezildiğini hissetmemiştim.
Albert Camus ve Meursault ile tanıştığıma çok memnunum.
kadınlara duyduğum saygıyı ona katlamış kitaptır. herkesin, özellikle kadınların okuyup,üzerinde bol bol düşünmesi gereken önemli bi eser. kadınlık kimliğinizi ve insanlık haysiyetinizi hiçbir şeyin lekelemesine izin vermeyin.
Birkaç gün önce Siyah Kan'ı biraz evvelde bu müthiş kitabı bitirdim. Tek diyebileceğim ömrümde yaptığım en iyi ikili komboydu!
Polisiye türü kitaplar seviyorsanız sizi tatmin edeceğinden eminim. Akıcı ve sürükleyici. Kurgusu zekice ama suç psikolojisi hakkında sizi aşırı aydınlatacağını düşünmüyorum..
