Tüm öfkem bizi bu hale getiren vicdansızlaraydı. Savaşı başla- tanlara, yıllarca sadece seyredip hiçbir şekilde bize yardım etmeyen- lere, savaşı durdurmayanlara. Bizi mülteci olmaya mecbur bırakan- lar, size kırgınım, size kızgınım. Hem de çok!
Bir tarafta insanlar ölürken diğer tarafta insanlar nasıl normal hayatlarına devam ediyorlar, diye de soruyordum kendi kendime. Yoksa diğer insanlar bizim orada öldüğümüzü bilmiyorlar mıydı? Ama televizyonlar gösteriyordu. Biliyorlardı demek ki. Peki, izliyorlarsa neden sesimizi duymuyorlardı?