Dili gibi içinde barındırdığı hayatlar da bir o kadar sade. Olayları olduğu gibi kabul eden, en derin üzüntü, çaresizlik ve devamında beliren umut ile gelen mutluluk hissi etrafında yaşayan insanlar..
Köpek gibi çalışmanın, açlığın, ölümün adaletin sessizliğinde bangır bangır kükreyişine katlanmak zorunda kaldım okurken..
Bir parça halimize şükrederken, sosyal insan olarak sahip olduğumuz cephanemiz olmadan olayların darbeleriyle nasıl ayakta kalınır, her şey gider ama insan olarak, ruh olarak nasıl da yeni güne varılır.. Yaşamaksa adı buna nasıl engel olunamaz.. Kısaca ölmedik candan umut kesilmez
Aşırı kötü bir hayat hikayesi okumanın ardından gelen bir şükürle hoş bir farkındalık esiyor.
