Bazen vazgeçersin. Herkesten ve her şeyden. Uzaklara gitmek istersin, başka yerlere kaçmak. Kimseyle konuşmak, kimseyi görmek istemezsin. Kurduğun hayallerden, verdiğin sözlerden vazgeçersin, ne başarmaya gücün kalır, ne de oldurmaya. Bir iki defa kendini kandırır yeniden denersin , çok geçmeden anlarsın. Olmayacağını olduramayacağını. “Keşke”dersin. “Keşke ben de herkes gibi olabilsem. Otursam bir köşeye insanları izlesem. Hiçbir şey düşünmeden, hiç düş kurmadan , olur mu diye ümit etmeden”. Yorulursun bir şeyleri beklemekten, “acaba değişir mi “diye sorgulamaktan. Bir mucize olsun diye inanmaktan yorulursun. Kendini suçlamaya başlarsın , umut ettiğin için , Gerçekleşmemesine rağmen hayallerinin Peşinden koştuğun için . Kocaman bir boşluk oluşur. Doldurmak istedikçe içini acıtan, yüreğini sızlatan sonra yatağına girip yorganı üzerine çekersin.”Vazgeçtim”dersin bugün herkesten ve her şeyden vazgeçtim. Bazen vazgeçersin kurduğun bütün düşlerden, verdiğin bütün sözlerden biriktirdiğin bütün hayallerden tek tek vazgeçersin ...
#Ö.F.A