Istırap gayyasında aylarca kaldım, orada yalnız sükut vardı.
Neredesin, yanan alnımı müşfik avuçlarında dindirecek meçhul dost?
"Reklamın göklere çıkardığı ülkü: İsraf. Toplum, çalışacaksın, diyor kişiye dinlenmeden çalışacaksın... Sonra da aynı derecede tahripkâr bir mecburiyet yüklüyor. Tüket."
Acı, hassasiyetini kabuklaştırıyor insanın. Ölmek galiba bu. Ayrılığa alışmış gibiyim. Tevekkül, teslimiyet. Ve heyecanların gün geçtikçe kararan pırıltısı. Alışkanlıkların insanı pestile çeviren çarkı. Artık yanarak değil tüterek yaşıyorum. Nemli bir tomar gibi. Kanatlarım her gün bir parça daha ağırlaşıyor. Galiba ihtiyarlıyorum.
Okur Takip Önerileri
Toplum ilerledi. Şimdi kan yerine altın, işkence yerine rüşvet geçerlidir.
Şairliğe heveslenen şemsiye imalatçısı yazdıklarını Molierê'e yollamış. Üstadın cevabı şu: "Siz şemsiye yapın, hep şemsiye yapın, yanlız şemsiye yapın".