Deniz
@Ozden_M
Aydınlığa doğru kararla yürürken tüm acıların gölgesinde, o artık hürdü.
Ne eskiyen prangaların esaretinde ne de kanayan yaraların gölgesindeydi.
Uçmak en yüce özgürlüktü. Şimdi o bir bütündü.
Antakya
647 okur puanı
Temmuz 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Bu ne kadar yaşamaktı?
Başına ne gelirse gelsin nefes almaktan vazgeçememek ne karmaşık bir akıştı.
Sayfa 96Kitabı okudu
247 syf.
·
Puan vermedi
·
6 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Sizin ışığınızı size yansıtan kaç kişi tanırsınız?
Sayfa 33Kitabı okudu
Gerçek, her zaman şüphecilikten pişmanlık duymama neden olmuştur
Sayfa 71Kitabı okudu
Ne aşırı yalnızlık, ne aşırı ilişki, tam ortası,
işte bilgelik budur
Sayfa 46Kitabı okudu
İçimde öyle büyük bir boşluk oluştu ki; göğsümdeki koca, kara, katran kazanın içine ne atsam, karadelikte kaybolur gibi kayboluyor.
Âdeta meteliğe kurşun atıyor içim.
Ne yaparsam yapayım dolduramıyorum,
doldurmaya yaklaşamıyorum bile.
Bazen ne yaparsan yap ağlanmıyor...
Arada bir ilişki güzel şey olsa da yalnızlık kadar görkemli bir krallık olduğunu hiç sanmıyorum.
Güzeldi dünya...
Böyle bakılınca böyle aramadan, böyle yalın, böyle çocuksu gözlerle bakılınca, güzeldi dünya.
Ay ve yıldızlar güzeldi, güzeldi çay ve sahil, orman ve kaya, keçi ve uğurböceği, çiçek ve kelebek güzeldi.
Güzel ve iç açıcıydı dünyayı böyle gezip dolaşmak, böyle çocuksu, böyle uyanmış, çevresine karşı böyle kucak açarak, güvensizlikten böylesine uzak.
Sayfa 54Kitabı okudu
Dünyaya atasözü olarak gelsem,
kesin "Kendi düşen ağlamaz" olacaktım...
Bana kalırsa, reenkarnasyon diye bir şey var ve bütün kimlikler aynı hayatta yaşanıyor.
İnsan bir ömür içinde öyle çok defa başka birine dönüşüyor ki, dönüp geriye baktığında hangisinin kendisi olduğunu bulup çıkarmakta zorlanıyor.
İnsan korumalı kendini. Hem mutsuzluktan, hem de kaybı halinde yine mutsuzlukla neticelenecek mutluluktan.