O halde bize ne oluyor da bizi yoktan var ederek en mükemmel kıvama getiren, yağmur tanesi sayısınca kusur işlediğimiz halde, yoklukları helakimiz demek olan nice nimet ve desteğini bizden alıkoymayan gerçek efendimize ibadet etmiyoruz.
Reader Follow Recommendations
"Bir akşam Peygamberimiz (s.a.v) sahabilere; 'Ey insanlar, sizler Allah'tan utanmıyor musunuz ?' diye sordu. Sahabiler, 'Neden ya Resulullah? dediler. Peygamberimiz onlara şöyle karşılık verdi;
"Yemeyeceğiniz kadar çok servet yığıyorsunuz, ulaşılması mümkün olmayan uzak vadeli emeller peşinde koşuyorsunuz, oturamayacağınız evler yükseltiyorsunuz."
Salih kişi doktora seslendi: "Ey bedenlerin tedavi edicisi! Kalpleri de tedavi edebilir misin?"
Doktor; "Evet, hastalığını bana anlat" dedi. Salih kimse; "Bahsettiğim kalbi, atışında da, büzülüşünde de günahlar karartmıştır. Onun tedavisi var mıdır?" dedi.
Doktor şu cevabı verdi; " Böyle bir kalbin ilacı, gece gündüz Allah'a yalvarmak, yakarmak, ondan af dilemek, O'na ibadet etmeye koyulmak, O'ndan özür dilemektir. Dertlerin tedavisi böyledir, şifa ise kalplerin bilicisi olan Allah'tandır."
Hayatın başlı başına bir anlamı vardır. Çoğu zaman beklediğimiz şekilde gelişmez ama kendine özgü bir ritim içinde ilerler. Genellikle huzurumuzu kaçıran dönemeç ve virajlarla doludur. Ve yolumuza hiç hazır olmadığımız değişim ve dönüşümler çıkarır. Bu değişimlerin acısını reddetmeden bir kere hissetmeye başlayıp da kaybınızı kabullenirseniz, acılarınızın üstesinden gelir ve hayat hakkındaki gerçeği öğrenirsiniz: Başınıza ne gelirse gelsin, kalbinizi iyileştirebilirsiniz.
Bir ilişkiden çıkarılabilecek en büyük ders şudur: Sahip olmadığınız hiçbir şeyi veremezsiniz.
Ne derler bilirsiniz: "Başkasıyla dopdoluysanız, boşsunuz demektir." Dolayısıyla, odaklanmanız gereken -ve değiştirmenizin mümkün olduğu- tek kişi aynadaki kişidir.
Her acı, Allah tarafından kalbin yumuşamasına bir sebep, bir lütuftur. Tabi idrak edene, etmek isteyene...