Kimse ümit sözcüğünü ağzına almamıştı. Konu sadece yaşayan ölülerdi - veya daha da kötüsü, hiçbir zaman tam anlamıyla yaşıyor ve biliyor olamayan insanlar ve onların yarattığı duyguydu. Doğdukları andan itibaren solmuş ve kurumuş olan canların ve her gün gözlerini geçen zamana ve boşluğa dikmeye mahkum olanların yarattığı duygu…
“”Okuyup bitiremedim.” Ne demek bu? Bu kadınlar bize yaralarını açıp gösterdiler, biz o yaraları görmezden gelirsek, ya da o derin yaralardan gözlerimizi kaçırırsak olmaz… Okuyacaksınız, okutacaksınız, hatta gözlerinin içine sokacaksınız!”