Çukurova deyince akla Yaşar Kemal, Yaşar Kemal deyince akla Çukurova gelirmiş...
Bu kitapla Çukurova tarlalarını gezdim, çeltik ağalarına kızdım, Memed Ali'ye bazen darıldım, Zeyno ana ile gururlandım, kaymakama acıdım..
Bir kitap ve yine farklı farklı duygular..
Dillerinde memleket, her sevmediğine komünist damgası yapıştıran, daha komünizmin anlamını dahi bilmeyen, dili çatallı bu para babalarına karşı bir avuç insan.. Kaymakam, Resul tam anlamıyla görmek istediğim bir kadın profili olarak Zeyno Ana ve Kürt Memed Ali.
Bir avuç insan nasıl karşı çıkacaktı ki bu katillere? Birçoğu çocuğunu toprağa vermişti bu hastalıktan. Susmak istemiyorlardı. Direniyorlardı. Ama devleti bile yola getirirdi bu para babaları çünkü doğru ve yanlışın savaşının geçtiği bu topraklarda doğru ve yanlış para ile satın alınabiliyordu.
Ama inanmak... her şeyin çözümü olabilecek, büyük umutları, kaliteli direnişleri beraberinde getiren bir olguydu. İnanmak, başarmanın yarısıydı. İnanmak zorunluydu. Çünkü sarının hakim olduğu bu topraklarda inanmak belki de yapılabilecek, fitili ateşleyebilecek tek şeydi. Ve inanmaktan başka çare yoktu...
